غلامحسین ایراجیان؛ حمید امانلو؛ اسدا... تیموری یانسری؛ حمیدرضا میرزایی ا لموتی؛ هرمز منصوری
چکیده
به منظور بررسی تأثیر اندازه ذرات دو نوع علوفه بر فراسنجه‌های شکمبه میش‌های شیرده نژاد سنگسری، آزمایشی با 10 رأس میش فیستوله‌دار بالغ در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 جیره و 6 تکرار به مدت 30 روز انجام شد. جیره‌های آزمایشی شامل 1) یونجه بلند- سیلاژ ذرت بلند، 2) یونجه متوسط- سیلاژ ذرت بلند، 3) یونجه متوسط- سیلاژ ذرت ریز، 4) یونجه ریز- سیلاژ ذرت ...
بیشتر
به منظور بررسی تأثیر اندازه ذرات دو نوع علوفه بر فراسنجه‌های شکمبه میش‌های شیرده نژاد سنگسری، آزمایشی با 10 رأس میش فیستوله‌دار بالغ در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 جیره و 6 تکرار به مدت 30 روز انجام شد. جیره‌های آزمایشی شامل 1) یونجه بلند- سیلاژ ذرت بلند، 2) یونجه متوسط- سیلاژ ذرت بلند، 3) یونجه متوسط- سیلاژ ذرت ریز، 4) یونجه ریز- سیلاژ ذرت بلند و 5) یونجه ریز- سیلاژ ذرت ریز بودند. محتویات شکمبه در 3، 5/7 و 12 ساعت بعد از مصرف خوراک با دست تخلیه گردید و کل محتویات شکمبه به دو بخش فاز جامد و مایع تقسیم شد.نسبت مواد خوراکی و ترکیبات شیمیایی جیره‌های آزمایشی یکسان و تفاوت آن‌ها در اندازه ذرات منابع علوفه بود. مقادیر pef>8 با کاهش اندازه ذرات به‌طور معنیداری کاهش یافت. همچنین با ریز کردن اندازه ذرات مقدار pef>1.18 در یونجه و سیلاژ ذرت کاهش یافت. میانگین هندسی ذرات با کاهش اندازه ذرات به‌طور معنیداری کاهش یافت ولی انحراف استاندارد میانگین هندسی تمایل به معنی داری داشت. مصرف الیاف نامحلول در شوینده خنثی تحت تأثیر اندازه ذرات علوفه ها قرار نگرفت. میانگین هندسی اندازه ذرات جامد در شکمبه در ساعات مختلف بعد از تغذیه تفاوت معنی داری را نشان نداد. با افزایش زمان پس از مصرف خوراک درصد ذرات فاز قابل عبور از شکمبه تمایل به افزایش داشت. فعالیت خوردن و زمان کل جویدن تحت تأثیر جیره‌های آزمایشی قرار نگرفت اما همان‌طور که انتظار می‌رفت با کاهش اندازه ذرات زمان نشخوار به صورت معنی داری کاهش یافت.
مصطفی حاجی لو؛ حمیدرضا میرزایی الموتی؛ مهدی گنج خانلو؛ حمید امانلو
چکیده
در این آزمایش، 12 رأس گاو هلشتاین در اواسط دوره شیردهی (روزهای شیردهی 10 ± 100) در یک طرح مربع لاتین ناقص 6 × 6 با 4 دورهی 21 روزه استفاده شدند. گاوها به یکی از 6 تیمار که در قالب یک طرح فاکتوریل 3×2 مرتب شده بودند، اختصاص داده شدند. تیمارها شامل: نسبت‌های متفاوت یونجهی خشک به سیلاژ ذرت (35 به 15 و 15 به 35) و دفعات تغذیهی منابع مختلف ...
بیشتر
در این آزمایش، 12 رأس گاو هلشتاین در اواسط دوره شیردهی (روزهای شیردهی 10 ± 100) در یک طرح مربع لاتین ناقص 6 × 6 با 4 دورهی 21 روزه استفاده شدند. گاوها به یکی از 6 تیمار که در قالب یک طرح فاکتوریل 3×2 مرتب شده بودند، اختصاص داده شدند. تیمارها شامل: نسبت‌های متفاوت یونجهی خشک به سیلاژ ذرت (35 به 15 و 15 به 35) و دفعات تغذیهی منابع مختلف پروتئین قابل تجزیه در شکمبه، 1- تغذیه تمام جیرهی کاملاً مخلوط یک‌بار در ساعت 9 صبح 2- تغذیهی بخشی از کنجاله سویا در ساعت 9 شب 3- تغذیهی بخشی از اوره در ساعت 9 شب بودند. مادهی خشک مصرفی و تغییرات وزن بدن به صورت معنیداری تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفتند. تولید شیر خام و تولید شیر تصحیح شده بر اساس 5/3 درصد چربی به صورت معنیداری در گاوهای تغذیه شده با سیلاژ ذرت بیشتر بود(05/0P<). تغذیهی کنجاله سویا در وعدهی عصر باعث افزایش تولید شیر خام، شیر تصحیح شده بر اساس انرژی و شیر تصحیح شده بر اساس 5/3 درصد چربی شد (01/0P<). جیره‌های آزمایشی تغییری در درصد چربی، پروتئین و لاکتوز شیر ایجاد نکردند. بازده خوراک تحت تأثیر منابع الیافی قرار نگرفت، ولی در گاوهای تغذیه شده با کنجاله سویا در وعدهی عصر افزایش یافت(05/0P<). قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، ماده آلی و الیاف نامحلول در شوینده خنثی در گاوهای تغذیه شده بر پایه سیلاژ ذرت تمایل به افزایش داشتند (1/0P<)، ولی تحت تأثیر دفعات تغذیه منابع پروتئین قرار نگرفتند. نیتروژن اورهای پلاسما در 6 ساعت پس از تغذیهی صبح به صورت معنیداری در گاوهای تغذیه شده با تمام منبع پروتئین قابل تجزیه در شکمبه در وعدهی صبح بیشتر بود (01/0P<). به‌طور کلی نتایج نشان دادند که جیرهی بر پایه سیلاژ ذرت باعث افزایش تولید و بهبود قابلیت هضم ظاهری نسبت به جیرهی بر پایهی یونجه شد. همچنین، تغذیهی بخشی (معادل یک درصد پروتئین خام جیره) از کنجاله سویا در وعدهی عصر باعث بهبود عملکرد در گاوهای شیرده هلشتاین شد.
