فیزیولوژی دام و طیور
رحمت ابابکری؛ امید دیانی؛ امین خضری؛ عباسعلی ناصریان
چکیده
هدف از انجام مطالعه، بررسی اثرات متقابل بین پروتئین غیرقابل تجزیه شکمبه‌ای (RUP) و نوع دانه کتان در جیره-های فلاشینگ میشها بر عملکرد تولیدمثلی و فعالیت‌های تخمدانی بود. در این مطالعه 72 راس میش بلوچی دو تا سه ساله با تیمارهای آزمایشی تغذیه شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1: شاهد بدون دانه کتان + 20 درصد RUP، 2: شاهد بدون دانه کتان + 40 درصد RUP، ...
بیشتر
هدف از انجام مطالعه، بررسی اثرات متقابل بین پروتئین غیرقابل تجزیه شکمبه‌ای (RUP) و نوع دانه کتان در جیره-های فلاشینگ میشها بر عملکرد تولیدمثلی و فعالیت‌های تخمدانی بود. در این مطالعه 72 راس میش بلوچی دو تا سه ساله با تیمارهای آزمایشی تغذیه شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1: شاهد بدون دانه کتان + 20 درصد RUP، 2: شاهد بدون دانه کتان + 40 درصد RUP، 3: 10 درصد دانه کتان سالم + 20 درصد RUP، 4: 10 درصد دانه کتان سالم + 40 درصد RUP، 5: 10 درصد دانه کتان اکسترودشده + 20 درصد RUP و 6: 10 درصد دانه کتان اکسترودشده + 40 درصد RUP بود. ماده خشک مصرفی تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت. نوع دانه کتان در 24 ساعت پیش از سیدربرداری سبب افزایش غلظت گلوکز، کلسترول و استروژن و 24 ساعت پس از سیدربرداری سبب افزایش غلظت گلوکز و استروژن و کاهش غلظت اوره خون میشها شد (05/0>P). در 24 ساعت پس از سیدربرداری، افزایش سطحRUP به 40 درصد سبب افزایش غلظت گلوکز و استروژن و کاهش غلظت اوره خون میشها شد (05/0>P). جیره‌های دارای کتان اکسترودشده در هشت روز پس از قوچ‌اندازی بالاترین غلظت پروژسترون و نهایتا نرخ بره‌دهی بالاتری در مقایسه با جیره‌های شاهد داشتند (05/0>P). در نهایت، استفاده از دانه کتان (به‌ویژه، اکسترودشده) به‌میزان 10 درصد ماده خشک به‌همراه 40 درصد RUP در جیره‌فلاشینگ، به‌طور سودمندی غلظت متابولیت‌ها و هورمون‌های مرتبط با عملکرد تولید مثلی به‌ویژه گلوکز، کلسترول، پروژسترون و استروژن را افزایش داده و درنتیجه عملکرد تولیدمثلی دام را بهبود می‌بخشد.
تغذیه دام و طیور
امیر سعید صمیمی؛ سعید نظیفی؛ زهرا اسدی؛ فرنوش بخشایی؛ علی فرهنگ؛ فرزاد کرمی زاده؛ سید مرتضی آقامیری
چکیده
بررسی تاثیر ویتامین‌ها و آنتی‌اکسیدان‌ها در میزان بهره‌وری تولیدمثلی واحد‌های دامپروری دارای اهمیت است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تزریق عضلانی ترکیبات ویتامین E/سلنیوم و ویتامین AD3E دو هفته پیش از تلقیح مصنوعی، بر میزان غلظت سرمی پروژسترون، سوپراکسیددیسموتاز، گلوتاتیون‌پراکسیداز و نرخ آبستنی پس از تلقیح مصنوعی به روش لاپاروسکوپی ...
بیشتر
بررسی تاثیر ویتامین‌ها و آنتی‌اکسیدان‌ها در میزان بهره‌وری تولیدمثلی واحد‌های دامپروری دارای اهمیت است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تزریق عضلانی ترکیبات ویتامین E/سلنیوم و ویتامین AD3E دو هفته پیش از تلقیح مصنوعی، بر میزان غلظت سرمی پروژسترون، سوپراکسیددیسموتاز، گلوتاتیون‌پراکسیداز و نرخ آبستنی پس از تلقیح مصنوعی به روش لاپاروسکوپی در گوسفندان است. برای انجام پژوهش حاضر از 63 رأس میش 3 الی 5/3 سال با سابقه حداقل یک شکم زایش و با وزن تقریبی 3±48 کیلوگرم انتخاب شدند. همزمانسازی بلند مدت با استفاده از اسفنج پروژسترونی و هورمون eCG انجام شد. میشها در سه گروه 21 رأسی قرار گرفته و همزمان با اسفنج‌گذاری، به گروه شاهد (5 میلی‌لیتر نرمال سالین)، به گروه تیمار 1 (5 میلی‌لیتر ویتامین E/سلنیوم) و گروه تیمار 2 (5 میلی‌لیتر ترکیب AD3E) به صورت عضلانی تزریق شد. تلقیح مصنوعی به روش لاپاروسکوپی 58-50 ساعت پس از برداشت اسفنج صورت گرفت. نه روز پس از زمان تلقیح، نمونه خون از ورید وداج جمع‌آوری شد. غلظت سرمی سوپراکسیددیسموتاز، گلوتاتیون‌پراکسیداز و هورمون پژوژسترون اندازه‌گیری شد. تفاوت آماری معناداری بین سه گروه در میزان سرمی سوپراکسیددیسموتاز، گلوتاتیون پراکسیداز و هورمون پروژسترون یافت نشد (05/0 < P). نرخ آبستنی در گروه شاهد 3/33 درصد، در گروه ویتامین E/سلنیوم 6/28 درصد و در گروه ویتامین AD3E 1/38 درصد بود که تفاوت معنیداری نداشتند (05/0 < P). به‌نظر می‌رسد تزریق این ویتامین‌ها بایستی با توجه به نیازهای منطقه‌ای، جغرافیایی و فصلی انجام شود تا از تحمیل هزینه اضافی به دامدار و افزایش تنش‌های ناشی از تزریق در دام‌ها جلوگیری شود.
مهدی خدایی مطلق؛ مهدی کاظمی بنچناری؛ محمد حسین مرادی؛ مهدی حسین یزدی
چکیده
70 رأس میش فراهانی در این مطالعه استفاده شد. تیمار اول: در این تیمار 24 ساعت قبل از زمان خارج کردن سیدر از بدن دام به میزان 400 واحد PMSG ، تیمار دوم: در این تیمار 24 ساعت قبل از زمان خارج کردن سیدر از بدن دام، به میزان 500 واحد PMSG، تیمار سوم: در این تیمار 24 ساعت قبل از زمان خارج کردن سیدر از بدن دام، به میزان 600 واحد PMSG، تیمار چهارم: در این تیمار در ...
بیشتر
70 رأس میش فراهانی در این مطالعه استفاده شد. تیمار اول: در این تیمار 24 ساعت قبل از زمان خارج کردن سیدر از بدن دام به میزان 400 واحد PMSG ، تیمار دوم: در این تیمار 24 ساعت قبل از زمان خارج کردن سیدر از بدن دام، به میزان 500 واحد PMSG، تیمار سوم: در این تیمار 24 ساعت قبل از زمان خارج کردن سیدر از بدن دام، به میزان 600 واحد PMSG، تیمار چهارم: در این تیمار در زمان خارج کردن سیدر از بدن دام، به میزان 400 واحد PMSG تیمار پنجم: در این تیمار در زمان خروج سیدر از بدن دام، به میزان 500 واحد PMSG تیمار ششم: در این تیمار در زمان خارج کردن سیدر از بدن دام، به میزان 600 واحد PMSG به میشها تزریق شد. شاهد پس از خارج کردن سیدر هیچگونه تزریقی صورت نگرفت. پس از خارج کردن سیدر برخی از فراسنجه‌های تولیدمثلی شامل درصد فحلی، آبستنی، زایش مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این آزمایش نشان داد که نرخ آبستنی در همه تیمارها یکسان بود و هیچ تفاوت معنیداری در وزن برهها در بین تیمارها مشاهده نشد. تعداد بره بازای هر میش در تیمار 2 نسبت به سایر تیمارها تفاوت معنیداری داشت (05/0P˂) .پروژسترون خون بطور معنیداری از روز صفر تا روز 50 تغییر نمود (01/0P˂) و در همه تیمارها غلظت بالای پروژسترون گزارش شد و تفاوت معنیداری بین تیمارها وجود نداشت .بطور کلی تزریق500 واحد بین‌المللی PMSG بفاصله 24 ساعت قبل از خروج سیدر سبب بهبود فحلی، آبستنی و زایش در میش شد.
محسن باقری؛ مرتضی کرمی
چکیده
هدف این تحقیق بررسی تأثیر سن از شیرگیری بره ها بر عملکرد تولیدی و تولیدمثلی میشهای لری بختیاری بود. تعداد 103 رأس میش شیرده با میانگین سنی 4 سال، در یکی از سه تیمار زیر قرار گرفتند: 1-زود از شیرگیری (شیرگیری در 60 روز پس از زایش؛ 34 رأس)، 2-شیرگیری همانند آنچه در سیستم سنتی انجام میشود (شیرگیری در 90 روز پس از زایش؛ 34 رأس) و 3-دیر از شیرگیری (شیرگیری ...
بیشتر
هدف این تحقیق بررسی تأثیر سن از شیرگیری بره ها بر عملکرد تولیدی و تولیدمثلی میشهای لری بختیاری بود. تعداد 103 رأس میش شیرده با میانگین سنی 4 سال، در یکی از سه تیمار زیر قرار گرفتند: 1-زود از شیرگیری (شیرگیری در 60 روز پس از زایش؛ 34 رأس)، 2-شیرگیری همانند آنچه در سیستم سنتی انجام میشود (شیرگیری در 90 روز پس از زایش؛ 34 رأس) و 3-دیر از شیرگیری (شیرگیری در 120 روز پس از زایش؛ 35 رأس).60 روز پس از زایش، معرفی قوچ به گله انجام شد. از هر گروه، میش هایی که آبستن شدند در ادامه آزمایش حضور یافتند. قوچ ها در فصل جفتگیری دوباره وارد گله شدند. درصد میشهای فحل، فاصله زایش تا اولین فحلی و تا آبستنی، فاصله بین دو زایش، درصد آبستنی و تعداد بره متولد شده، رکوردگیری شد. درصد فحلی و آبستنی پس از اولین زایش، به طور معنی داری (0/05>p) در میشهای تیمار 1 بیشتر از میشهای تیمار 2 و 3 بود. بازگشت به فحلی و آبستنی پس از اولین زایش، در میشهای تیمار 1زودتر از میشهای تیمار 2و 3 اتفاق افتاد (0/01>p). متوسط فاصله بین سه زایش در میشهای تیمار 1کمتر از میشهای تیمار 2و تیمار 3بود (0/01>p). در زایش دوم، تعداد بره متولد شده به ازای هر رأس میش در معرض آمیزش، در تیمار 1 بیشتر از تیمارهای 2و 3بود (0/05>p). به عنوان نتیجه، شیرگیری بره ها در سن 60 روزگی باعث افزایش عملکرد میشها می شود.
حمیدرضا صحرائی؛ علی کیانی؛ آرش آذرفر؛ حسن خمیس آبادی
چکیده
بتائین یک ترکیب دهنده گروه متیل است که در برخی از فرایندهای فیزیولوژیکی از جمله شیردهی موثر باشد. در پژوهش حاضر، تأثیر افزودن بتائین به جیره بر غلظت برخی فراسنجه‌های‌خونی،کمیت وکیفیت آغوز میشهای سنجابی بررسی شد. تعداد 20 رأس میش چند شکم زایش در ماه آخرآبستنی در دوگروه با جیره پایه (شاهد:6/3±2/71 کیلوگرم وزن بدن) و یا با جیره پایه ...
بیشتر
بتائین یک ترکیب دهنده گروه متیل است که در برخی از فرایندهای فیزیولوژیکی از جمله شیردهی موثر باشد. در پژوهش حاضر، تأثیر افزودن بتائین به جیره بر غلظت برخی فراسنجه‌های‌خونی،کمیت وکیفیت آغوز میشهای سنجابی بررسی شد. تعداد 20 رأس میش چند شکم زایش در ماه آخرآبستنی در دوگروه با جیره پایه (شاهد:6/3±2/71 کیلوگرم وزن بدن) و یا با جیره پایه بعلاوه پنج گرم بتائین در کیلوگرم ماده‌‌‌خشک (بتائین:8/3±6/71 کیلوگرم) تغذیه شد. مصرف خوراک، شاخص وضعیت بدن، و حجم پستان میشها و همچنین غلظت خونی گلوکز، بتاهیدروکسی بوتیرات، آلبومین، پروتئین‌کل، اوره و هموسیستئین سرم در ماه اخر آبستنی تعیین شد. مقدارآغوز تولیدی تا شش ساعت بعد از زایش در دو نوبت با تزریق عضلانی اکسی توسین اندازه‌گیری شد و ترکیبات شیمیایی آن تعیین شد. مکمل بتائین تأثیری بر مقدار مصرف خوراک، شاخص وضعیت بدن، و حجم پستان میشها نداشت. میانگین مقدار آغوز تولیدی(593 در مقابل 365 گرم) و چربی آغوز (93 در مقابل 59 گرم) و غلظت خونی هموسیستئین (4/8 در مقابل 1/8 میکرومول در لیتر) در میش‌هایی که بتائین دریافت کردند بیشتر(05/0P<) از میشهای شاهد بود. در میشهای بتائین یک روند کاهشی در غلظت گلوکز (098/0=P،2/3 در مقابل 4/3 میلی‌مول در لیتر) وغلظت بتا-هیدروکسی‌بوتیرات (059/0=P، 46/0در مقابل 82/0 میلی‌مول در لیتر) در مقایسه با میشهای شاهد مشاهده شد. نتیجه کلی اینکه مصرف 5 گرم بتائین با ازای هر کیلوگرم ماده خشک ضمن تاثیر مثبت بر تولید و درصد چربی آغوز، باعث افزایش غلظت هموسیستئین، و کاهش اجسام‌کتونی احتمالا با کاهش تجزیه چربی در میشهای آبستن سنجابی شد.
محسن باقری؛ محمدعلی طالبی؛ ابوالحسن صادقی پناه
چکیده
هدف این تحقیق، بررسی تفاوت پاسخ عملکرد تولیدمثلی بره میشها و میشهای مسنتر لری بختیاری به فلاشینگ بود. به این منظور از میشهای سالم یک گله 55 رأس بره میش و 245 رأس میش بالغ انتخاب شدند. هر یک از بره میشها یا میشهای بالغ به طور تصادفی در یکی از سه تیمار: بدون فلاشینگ(شاهد)، فلاشینگ با دانه جو و فلاشینگ با دانه جو و چربی قرار گرفت. جیره فلاشینگ ...
بیشتر
هدف این تحقیق، بررسی تفاوت پاسخ عملکرد تولیدمثلی بره میشها و میشهای مسنتر لری بختیاری به فلاشینگ بود. به این منظور از میشهای سالم یک گله 55 رأس بره میش و 245 رأس میش بالغ انتخاب شدند. هر یک از بره میشها یا میشهای بالغ به طور تصادفی در یکی از سه تیمار: بدون فلاشینگ(شاهد)، فلاشینگ با دانه جو و فلاشینگ با دانه جو و چربی قرار گرفت. جیره فلاشینگ از دو هفته قبل از معرفی قوچ به گله تا سه هفته پس از آن در اختیار میشها قرار داده شد. نتایج نشان داد که، بر خلاف میشهای بالغ، نرخ آبستنی و نرخ زایش در بره میشها تحت تاثیر تیمار قرار گرفت (0/05 >p). در بره میشها، تعداد بره متولد شده به ازای هر رأس میش در معرض آمیزش در تیمار فلاشینگ با دانه جو و چربی بالاتر از دو تیمار دیگر بود (0/05>p) در صورتی که در میشهای بالغ، اختلاف میشهای تیمار فلاشینگ با دانه جو و چربی از نظر تعداد بره متولد شده به ازای هر رأس میش در معرض آمیزش تنها با تیمار شاهد معنی دار بود (0/05 >p). طول دوره آبستنی در بره میشها و میشهای بالغ در تیمارهای مختلف اختلاف آماری معنی داری نداشت. نرخ دوقلوزایی در بره میشها و میشهای بالغ تحت تاثیر تیمار قرار گرفت اما میزان این تاثیر در بره میشها بیشتر بود (به ترتیب 0/01>p و 0/05>p). بنابراین به نظر می رسد که در میشهای بالغ فلاشینگ و در بره میشها فلاشینگ با چربی باعث افزایش عملکرد تولیدمثلی میگردد.
محسن باقری؛ مرتضی کرمی
چکیده
این مطالعه با هدف تعیین اثر استفاده ازویتامین ای در جیره فلاشینگ برعملکرد تولیدمثلی میشهای لری بختیاری انجام شد. دویست رأس میش سالم و غیر شیرده لری بختیاری در دو سامانه روستایی و عشایری (در هر سامانه یک گله و 100 رأس میش درهر گله) با میانگین وزن 57/5 کیلوگرم و سن 2 تا 7 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. میشهای هر گله به طور تصادفی به دو گروه مساوی ...
بیشتر
این مطالعه با هدف تعیین اثر استفاده ازویتامین ای در جیره فلاشینگ برعملکرد تولیدمثلی میشهای لری بختیاری انجام شد. دویست رأس میش سالم و غیر شیرده لری بختیاری در دو سامانه روستایی و عشایری (در هر سامانه یک گله و 100 رأس میش درهر گله) با میانگین وزن 57/5 کیلوگرم و سن 2 تا 7 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. میشهای هر گله به طور تصادفی به دو گروه مساوی برای دریافت یکی از دو جیره ذیل تقسیم شدند: جیره پایه بعلاوه 250 گرم دانه جو (به عنوان گروه شاهد (F)) و جیره پایه بعلاوه 250 گرم دانه جو بعلاوه 500 واحد ویتامین ای (تیمار FE). رژیم غذایی از دو هفته قبل از قوچ اندازی شروع وتا سه هفته پس از آن ادامه یافت. داده های مربوط به وزن و نمره وضعیت بدنی میشها قبل از جفتگیری، نرخ آبستنی، نرخ برهزایی و زادآوری جمع آوری و با رویه GLM نرم افزار SAS مورد تجزیه آماری قرار گرفتند. نرخ آبستنی، نرخ برهزایی و نرخ زادآوری کل تحت تأثیر تیمار قرار نگرفت هر چند که از نظر عددی مقدار این صفات در تیمار FE بالاتر بود. نرخ آبستنی در 21 روز اول جفتگیریها و نرخ برهزایی در 21 روز اول زایشها به طور معنیداری (0/01>P) در تیمار FE بالاتر از شاهد بود. نرخ زادآوری در 21 روز ابتدایی زایشها تحت تأثیر تیمار قرار نگرفت. نمره وضعیت بدنی میش تنها بر نرخ آبستنی کل اثر معنیدار داشت (0/05>P). استفاده از ویتامین ای در جیره فلاشینگ تاثیری بر عملکرد تولیدمثلی میشهای لری بختیاری ندارد.
محسن باقری؛ محمدعلی طالبی؛ ابوالحسن صادقی پناه
چکیده
در این آزمایش اثر استفاده از چربی در جیره فلاشینگ بر نرخ آبستنی و برهزایی میشهای لری بختیاری مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 300 رأس میش سالم و غیرآبستن، با سن 2 تا 7 سال، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی به سه گروه 100 رأسی برای دریافت سه جیره به شرح ذیل تقسیم شدند. گروه اول(شاهد): بدون فلاشینگ(تیمار 1)، گروه دوم: 250 گرم دانه جو به ازای هر میش(تیمار ...
بیشتر
در این آزمایش اثر استفاده از چربی در جیره فلاشینگ بر نرخ آبستنی و برهزایی میشهای لری بختیاری مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 300 رأس میش سالم و غیرآبستن، با سن 2 تا 7 سال، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی به سه گروه 100 رأسی برای دریافت سه جیره به شرح ذیل تقسیم شدند. گروه اول(شاهد): بدون فلاشینگ(تیمار 1)، گروه دوم: 250 گرم دانه جو به ازای هر میش(تیمار 2) و گروه سوم: 144/5گرم دانه جو بعلاوه 50 گرم چربی مکمل به ازای هر میش(تیمار3). مکملها از دو هفته قبل تا سه هفته پس از رها سازی قوچها، به میشها داده شد. نرخ آبستنی در دوره های مختلف فحلی، نرخ آبستنی کل، نرخ برهزایی و دوقلوزایی اندازه گیری شد. نرخ آبستنی در میشهای تیمار 3 در دوره اول بالاتر از دو تیمار دیگر و در دوره دوم بالاتر از تیمار 1 بود (0/05>P). باوجود تفاوت بین تیمارها از نظر میزان آبستنی کل، تفاوت از نظر آماری معنیدار نبود (0/05<p). کمترین میزان آبستنی به ترتیب مربوط به میشهای با نمرات 2/5 و 4/5 وضعیت بدنی بود (0/05>P). نرخ برهزایی و نرخ دوقلوزایی در میشهای تیمار 3 نسبت به میشهای تیمار 1 بالاتر بود (0/05>P). در تجزیه ناپیوسته نیز تعداد بره متولد شده به ازای هر رأس میش در معرض آمیزش در تیمار حاوی چربی به طور معنیداری بالاتربود (0/05>P). بین تیمارها از نظر زندهمانی برهها در تولد اختلاف آماری معنیداری (0/05<p) مشاهده نشد. به طور کلی، استفاده از چربی در جیره فلاشینگ میشهای لری بختیاری باعث افزایش نرخ برهزایی شد.
نادر اسدزاده؛ منوچهر سوری؛ محمد مهدی معینی؛ حسن صادقی پناه
چکیده
هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر افزودن روغن سویا به عنوان منبع اسیدچرب امگا-6 و روغن هیدروژنه پالم به عنوان منبع چربی اشباع به جیره فلاشینگ بر بازده تلقیح مصنوعی میشهای شال بود. تعداد 111 رأس میش شال بر اساس جیره غذایی به سه گروه آزمایشی: 1- شاهد (C)، تغذیه شده با جیره فلاشینگ بدون مکمل چربی 2- پودر چربی پالم (PHO)، تغذیه شده با جیره فلاشینگ ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر افزودن روغن سویا به عنوان منبع اسیدچرب امگا-6 و روغن هیدروژنه پالم به عنوان منبع چربی اشباع به جیره فلاشینگ بر بازده تلقیح مصنوعی میشهای شال بود. تعداد 111 رأس میش شال بر اساس جیره غذایی به سه گروه آزمایشی: 1- شاهد (C)، تغذیه شده با جیره فلاشینگ بدون مکمل چربی 2- پودر چربی پالم (PHO)، تغذیه شده با جیره فلاشینگ دارای 5/3 درصد پودر چربی پالم و 3- روغن سویا (SO)، تغذیه شده با جیره فلاشینگ دارای 5/3 درصد روغن سویا تقسیم شدند. همزمانسازی فحلی با استفاده از اسفنج پروژسترون انجام شد. نرخ بروز فحلی ثبت و 48 ساعت پس از اسفنجبرداری، تلقیح مصنوعی با روش لاپاراسکوپیک انجام شد. دوازده روز پس از تلقیح، قوچ‌های بارور وارد گله شدند. تعداد و وزن بره‌های متولد و از شیرگرفته ثبت شدند. روغن سویا باعث افزایش نرخ چندقلوزایی نسبت به پودر چربی پالم و افزایش نرخ زادآوری و برهزایی نسبت به هر دو گروه دیگر شد و به تبع آنها نرخ بره‌گیری نیز در میشهای دریافت کننده روغن سویا به طور معنیداری نسبت به دو گروه دیگر بالاتر بود. در میش‌هایی که پودر چربی پالم دریافت کردند، نرخ زندهمانی بره از زمان تولد تا سن نود روزگی نسبت به گروه شاهد به طور معنیداری کمتر بود. در برنامههای تلقیح مصنوعی و نیز جفتگیری طبیعی همزمان شده، گنجاندن روغن سویا در جیره فلاشینگ می‌تواند بازده تولیدمثل را بهبود دهد. همچنین توصیه میشود از به‌کار بردن پودر چربی پالم در جیره فلاشینگ گوسفند اجتناب شود.
یدااله چاشنی دل؛ محمد هادی آقاجانی؛ عیسی دیرنده
چکیده
به منظور بررسی تأثیر منابع مختلف دانه‌های روغنی حاوی اسیدهای چرب امگا-3 و امگا-6 بر متابولیت‌های خونی، نسبت جنسی و شاخص‌های تولیدمثلی، از 102 راس میش نژاد زل در قالب طرح کاملاٌ تصادفی با سه تیمار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی به ترتیب شامل: 1- تیمار شاهد، حاوی جیره پایه، 2- تیمار امگا-3، حاوی دانه کلزا و 3- تیمار امگا-6 که حاوی دانه سویا بود. ...
بیشتر
به منظور بررسی تأثیر منابع مختلف دانه‌های روغنی حاوی اسیدهای چرب امگا-3 و امگا-6 بر متابولیت‌های خونی، نسبت جنسی و شاخص‌های تولیدمثلی، از 102 راس میش نژاد زل در قالب طرح کاملاٌ تصادفی با سه تیمار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی به ترتیب شامل: 1- تیمار شاهد، حاوی جیره پایه، 2- تیمار امگا-3، حاوی دانه کلزا و 3- تیمار امگا-6 که حاوی دانه سویا بود. میشها به مدت 56 روز با جیره‌های آزمایشی تغذیه شدند. نتایج نشان داد استفاده از اسیدهای چرب امگا-3 و امگا-6 تاثیر معنیداری بر غلظت گلوکز، تری‌گلیسریدها و لیپوپروتئین‌های با دانسیته پایین نداشت ، ولی غلظت کلسترول و لیپوپروتیین‌های با دانسیته بالادر گوسفندانی که اسیدهای چرب امگا-3 و امگا-6 مصرف کردند، به‌طور معنیداری بیشتر از گروه شاهد بود. درصد برهزایی در میش‌هایی که اسیدهای چرب امگا-3 و امگا-6 مصرف کردند در مقایسه با تیمار شاهد به‌طور معنیداری افزایش نشان داد. تیمارهای آزمایشی نسبت جنسی بره‌های متولد شده را تحت تاثیر قرار داد (05/0˂P) به طوری‌که درصد ماده‌زایی در دام‌هایی که اسیدهای چرب امگا-3 و امگا-6 مصرف کردند در مقایسه با گروه شاهد به‌طور معنیداری کمتر بود. به‌طور کلی و با توجه به نتایج پژوهش حاضر منابع اسیدهای چرب امگا-3 و امگا-6 می‌تواند به عنوان راهکاری برای افزایش درصد فحلی و برهزایی مورد استفاده قرار گیرد.
