تغذیه دام و طیور
بردیا گوران شورک چالی؛ کاوه جعفری خورشیدی؛ شهاب الدین قره ویسی
چکیده
این مطالعه با هدف بررسی استفاده از سطوح مختلف گندم تقطیری در خوراک با یا بدون آنزیم بر عملکرد، ریخت‌شناسی روده و قابلیت هضم ایلئومی جوجه‌های گوشتی انجام شد. بدین منظور از تعداد 300 قطعه جوجه گوشتی نر و ماده یک روزه سویه راس 308 با میانگین وزن یک روزگی 42 گرم استفاده شد. این طرح به صورت فاکتوریل 3×2 در قالب طرح کاملا تصادفی با 6 تیمار و ...
بیشتر
این مطالعه با هدف بررسی استفاده از سطوح مختلف گندم تقطیری در خوراک با یا بدون آنزیم بر عملکرد، ریخت‌شناسی روده و قابلیت هضم ایلئومی جوجه‌های گوشتی انجام شد. بدین منظور از تعداد 300 قطعه جوجه گوشتی نر و ماده یک روزه سویه راس 308 با میانگین وزن یک روزگی 42 گرم استفاده شد. این طرح به صورت فاکتوریل 3×2 در قالب طرح کاملا تصادفی با 6 تیمار و 5 تکرار اجرا شد. جیره‌های آزمایشی شامل سه سطح گندم تقطیری (صفر، 10 و 20 درصد) با و بدون آنزیم (125 گرم درتن) بودند. نتایج نشان داد که استفاده از سطح ۲۰ درصد گندم تقطیری مصرف خوراک دوره پایانی و میانگین کل دوره را نسبت به تیمار شاهد کاهش داد (05/0>P). استفاده از سطح ۲۰ درصد گندم تقطیری افزایش وزن بدن را نسبت به تیمار ۱۰ درصد گندم تقطیری کاهش داد (05/0>P). استفاده از ۱۰ و ۲۰ درصد گندم تقطیری در جیره جوجه‌های گوشتی باعث کاهش قابلیت هضم ماده خشک نسبت به تیمار بدون گندم تقطیری شد. همچنین سطح ۲۰ درصد گندم تقطیری قابلیت هضم پروتئین نسبت به سطح ۱۰ درصد کاهش داد. استفاده از آنزیم نیز قابلیت هضم پروتئین را به طور معنی‌داری افزایش داد (05/0>P). همچنین جوجه‌های گوشتی تغذیه شده با جیره حاوی ۲۰ درصد گندم تقطیری ارتفاع پرز کمتر و عمق کریپت بیشتری نسبت به تیمار بدون گندم تقطیری داشتند اما در مقابل استفاده از آنزیم باعث ارتفاع پرز شد. در نهایت می‌توان نتیجه گرفت که استفاده از سطح 10 درصد گندم تقطیری تاثیر منفی بر عملکرد نداشت.
محمدرضا صالحی؛ محسن دانشیار؛ پرویز فرهومند؛ مجید طغیانی
چکیده
هدف اصلی این تحقیق بررسی تأثیر سطوح مختلف اسید آمینه گلیسین در جیره‌های حاوی پروتئین رقیق شده بر عملکرد، خصوصیات لاشه، سیستم ایمنی، مواد مغذی لاشه، فراسنجه‌های خونی (هورمون رشد، تری‌یدوتیرونین، تیروکسین، اسید اوریک، اوره و گلوکز) و خصوصیات استخوان درشت‌نی (قطر، طول، وزن، کلسیم، فسفر و خاکستر) بود. در این آزمایش ازتعداد360 قطعه جوجه ...
بیشتر
هدف اصلی این تحقیق بررسی تأثیر سطوح مختلف اسید آمینه گلیسین در جیره‌های حاوی پروتئین رقیق شده بر عملکرد، خصوصیات لاشه، سیستم ایمنی، مواد مغذی لاشه، فراسنجه‌های خونی (هورمون رشد، تری‌یدوتیرونین، تیروکسین، اسید اوریک، اوره و گلوکز) و خصوصیات استخوان درشت‌نی (قطر، طول، وزن، کلسیم، فسفر و خاکستر) بود. در این آزمایش ازتعداد360 قطعه جوجه گوشتی نر سویه هوبارد در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 گروه آزمایشی و 6 تکرار (12 قطعه جوجه برای هر تکرار) استفاده گردید.گروه‌های آزمایشی شامل جیره‌های شاهد و رقیق شده حاوی سطوح صفر، 05/0، 08/0 و 1/0 درصد گلیسین در جیره‌های دوره های پایانی1 (24 تا 30 روزگی) و پایانی 2 (31 تا 42 روزگی) بودند. مصرف خوراک و افزایش وزن (روز مرغ) در دوره‌های پایانی1 و پایانی2 اندازه-گیری شد و برای محاسبه ضریب تبدیل خوراک استفاده شدند. رقیق‌سازی پروتئین تأثیری بر عملکرد، خصوصیات لاشه، فراسنجه‌های خونی، خصوصیات استخوان درشت‌نی و مواد مغذی لاشه جوجه‌های گوشتی نداشت، اما باعث کاهش پروتئین گوشت سینه گردید (05/0p <). رقیق‌سازی پروتئین جیره همچنین باعث کاهش غلظت کلسیم خون جوجه‌های گوشتی گردید (05/0p <). اضافه کردن 1/0 درصد گلیسین به جیره‌های رقیق شده باعث افزایش پروتئین گوشت سینه و خاکستر استخوان درشت‌نی گردید. ولی میزان چربی گوشت سینه، هورمون تیروکسین و اوره خون را کاهش داد (05/0p <). به طور کلی، افزودن گلیسین به جیره‌های دارای پروتئین رقیق شده تأثیری بر عملکرد، خصوصیات لاشه و فراسنجه‌های خونی نداشت اما سطح 1/0 درصد گلیسین با افزیش میزان پروتئین و کاهش چربی لاشه، باعث بهبود کیفیت گوشت گردید.
صیفعلی ورمقانی؛ محمد اکبری قرایی؛ حسین ابوالفتحی؛ علی خطیب جو؛ کامران طاهرپور؛ هوشنگ جعفری
چکیده
این تحقیق‌به‌منظور مقایسه وضعیت سیستم ایمنی، جمعیت میکروبی، فراسنجه‌های‌خونی و صفات‌عملکرد پنج سویه تجاری جوجهگوشتی پرورشی‌متداول در ایران انجام شد. بدین منظور، از گله‌های مادر‌‌گوشتی با سن 31 تا 33 هفته سویه‌های تجاری جوجهگوشتی شامل آربور ایکرز، آرین، راس 308، کاب و هوبارد، تخم‌مرغ‌‌نطفه‌دار تهیه و تعداد 260 قطعه ...
بیشتر
این تحقیق‌به‌منظور مقایسه وضعیت سیستم ایمنی، جمعیت میکروبی، فراسنجه‌های‌خونی و صفات‌عملکرد پنج سویه تجاری جوجهگوشتی پرورشی‌متداول در ایران انجام شد. بدین منظور، از گله‌های مادر‌‌گوشتی با سن 31 تا 33 هفته سویه‌های تجاری جوجهگوشتی شامل آربور ایکرز، آرین، راس 308، کاب و هوبارد، تخم‌مرغ‌‌نطفه‌دار تهیه و تعداد 260 قطعه جوجهگوشتی یک‌روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج‌تیمار (سویه‌جوجه‌ها)، چهار تکرار و 13 قطعه جوجه در هر تکرار در شرایط پرورشی یکسان، به مدت 49 روز پرورش داده‌شدند. نتایج‌نشان داد که اختلاف میانگین وزن‌زنده، ضریب‌تبدیل غذایی و شاخص‌‌تولید در پایان دوره‌پرورش بین تیمارها معنی‌دار نبود. بیش‌ترین مقدار مصرف خوراک‌مربوط به سویه راس و کم‌ترین مقدار مربوط به سویه آرین بود (05/0p <). اختلاف میانگین تعداد کل گلبول‌های‌سفید خون، لنفوسیت، هتروفیل، ائوزینوفیل، مونوسیت و نسبت هتروفیل به لنفوسیت در سنین 21 و 42 روزگی بین تیمار معنی‌دار نبود. تزریق سوسپانسیون گلبول قرمز خون گوسفند تأثیر معنی‌داری بر عیار‌پادتن تولیده شده نداشت. اثر سویه بر وزن نسبی اندام‌های سیستم‌ایمنی شامل طحال و بورس‌فابریسیوس در سنین 21 و 42 روزگی معنی‌دار نبود. فعالیت آنزیم‌آسپارتات‌آمینوترانسفراز در بین سویه‌های مختلف، تفاوت معنی‌داری نشان نداد. تیمارهای مختلف آزمایشی تأثیر معنی‌داری بر جمعیت اشریشیا‌کلی و لاکتوباسیل تهی روده و ایلئوم و غلظت تری‌گلیسرید، لیپوپروتئین‌با‌چگالی‌بالا و لیپوپروتئین‌با‌چگالی پائین خون در پایان دوره آزمایش نداشتند. در مجموع، نتایج نشان داد که‌در‌شرایط پرورشی یکسان، شاخص‌های تولیدی، سیستم‌ایمنی و جمعیت میکروبی این سویه‌ها تقریباً مشابه می‌باشد و واحدهای پرورش جوجه گوشتی بدون توجه به نوع سویه و بر اساس کیفیت جوجه‌های یک روزه، می‌توانند هر یک از این سویه‌ها را پرورش دهند
حدیث حیدری؛ علی خطیب جو؛ فرشید فتاح نیا؛ محمد اکبری قرایی؛ حسن شیرزادی
چکیده
این آزمایش به منظور مقایسه تأثیر بایولیز سولفات و ال-لیزین هیدروکلراید بر عملکرد، اجزاء لاشه و کیفیت گوشت جوجه‌های گوشتی انجام شد. از تعداد 200 قطعه جوجه گوشتی سویه راس-308 (مخلوط مساوی نر و ماده) در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار، 5 تکرار و 8 قطعه در هر تکرار استفاده شد. لیزین مکمل جیره از دو منبع ال-لیزین هیدورکلرید و بایولیز سولفات ...
بیشتر
این آزمایش به منظور مقایسه تأثیر بایولیز سولفات و ال-لیزین هیدروکلراید بر عملکرد، اجزاء لاشه و کیفیت گوشت جوجه‌های گوشتی انجام شد. از تعداد 200 قطعه جوجه گوشتی سویه راس-308 (مخلوط مساوی نر و ماده) در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار، 5 تکرار و 8 قطعه در هر تکرار استفاده شد. لیزین مکمل جیره از دو منبع ال-لیزین هیدورکلرید و بایولیز سولفات تامین شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) 100 درصد ال-لیزین هیدروکلراید (جیره پایه یا شاهد)، 2) 75 درصد ال-لیزین هیدروکلراید و 25 درصد بایولیز سولفات، 3) 50 درصد ال-لیزین هیدروکلراید و 50 درصد بایولیز سولفات، 4) 25 درصد ال-لیزین هیدروکلراید و 75 درصد بایولیز سولفات، 5) 100 درصد از بایولیز سولفات بودند. طی 42-1 روزگی، مصرف خوراک و وزن بدن جوجه‌های دریافت‌کننده جیره حاوی 100 درصد بایولیز سولفات نسبت به جوجه‌های گروه شاهد بیشتر بود (05/0 P <). تیمارهای آزمایشی بر درصد چربی و ماده خشک گوشت سینه و ران و اجزاء لاشه تأثیر نداشتند (05/0 P >). درصد اتلاف آب گوشت سینه در جوجه‌های دریافت‌کننده تیمارهای دارای 25، 50 و 75 درصد بایولیز سولفات نسبت به جوجه‌های گروه شاهد کمتر بود (05/0 P <). به طور‌کلی بایولیز سولفات در مقایسه با ال- لیزین‌هیدروکلراید بر عملکرد و کیفیت گوشت تأثیر بهتری داشت و اجزاء لاشه تحت تأثیر قرار نگرفت. با توجه به نتایج آزمایش و به دلیل قیمت ارزانتر، بایولیز سولفات با سطح جایگزینی 50 یا 100 درصد با لیزین هیدروکلرید می‌تواند منبع بهتر و اقتصادی‌تر لیزین در جیره جوجه‌های گوشتی باشد.
طاهره مؤمنه؛ مهران ترکی؛ لقمان سلیمانی باغشا
چکیده
تزریق ویتامین‌های ب6 و ب12 در تخم‌مرغ‌های بارور تحت تنش تزریق اتانول بر جوجه‌درآوری (آزمایش اول)، عملکرد و فراسنجه‌های بیوشیمیایی خون جوجه‌های گوشتی (تفریخ شده از آزمایش اول) تحت تنش سرمایی طی پرورش (آزمایش دوم) بررسی شد. در آزمایش اول، تعداد 510 عدد تخم‌مرغ بارور در شش گروه داخل انکوباسیون قرار گرفتند. تعداد 180 عدد از تخم‌مرغ‌ها، ...
بیشتر
تزریق ویتامین‌های ب6 و ب12 در تخم‌مرغ‌های بارور تحت تنش تزریق اتانول بر جوجه‌درآوری (آزمایش اول)، عملکرد و فراسنجه‌های بیوشیمیایی خون جوجه‌های گوشتی (تفریخ شده از آزمایش اول) تحت تنش سرمایی طی پرورش (آزمایش دوم) بررسی شد. در آزمایش اول، تعداد 510 عدد تخم‌مرغ بارور در شش گروه داخل انکوباسیون قرار گرفتند. تعداد 180 عدد از تخم‌مرغ‌ها، بعنوان شاهد لحاظ شد (شاهد بدون تزریق، شاهد با سوراخ کردن پوسته و شاهد با تزریق آب مقطر). به 110 عدد تخم‌مرغ، 25 میکرولیتر محلول (1:1) آب مقطر + اتانول 5/47 درصد تزریق گردید. به دو گروه دیگر هر یک به تعداد 110 عدد تخم‌مرغ، به ترتیب 25 میکرولیتر محلول (1:1) اتانول 5/47 درصد + 100 میکرولیتر ویتامین ب6 و 25 میکرولیتر محلول (1:1) اتانول 5/47 درصد + 1000 میکرولیتر ویتامین ب12 تزریق شدند. از جوجه‌های تفریخ شده، تعداد 240 قطعه به آزمایش دوم اختصاص یافت. دمای سالن در 28 تا 42 روزگی در 2±12 درجه سانتیگراد نگهداری گردید. جوجه‌درآوری در گروه اتانول نسبت به شاهد به طور معنی داری کمتر بود(05/0p <) و تزریق ب12 و ب6، تنش اتانول را کاهش داد. تری‌گلیسیرید، لیپوپروتئین با چگالی خیلی کم و گلوکز در گروه اتانول در سن14روزگی، به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود و در گروه ب12 و ب6 از گروه اتانول کمتر بود(05/0p <). در سن42 روزگی (بعد از تنش سرمایی)، کلسترول، تری‌گلیسیرید، لیپوپروتئین‌های با چگالی کم در گروه اتانول نسبت به گروه شاهد افزایش یافت و در گروه ب12 و ب6 نسبت به گروه اتانول به طور معنی داری کاهش یافت.
علی مهماندوئی؛ محمود شمس شرق؛ سعید حسنی
چکیده
به منظور بررسی تأثیر ویتامین E و سلنیوم آلی به صورت تزریق داخل تخم مرغ و مکمل با جیره‌های غذایی بر عملکرد، درصد زنده‌مانی و کیفیت گوشت جوجه‌های گوشتی، در قالب دو آزمایش، به طوری که در آزمایش اول با استفاده از 800 تخم مرغ نطفه‌دار در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار (تیمار1: کنترل، تیمار2: حاوی محلول نمکی، تیمار 3، 4 و 5 به ترتیب حاوی سلنیوم، ...
بیشتر
به منظور بررسی تأثیر ویتامین E و سلنیوم آلی به صورت تزریق داخل تخم مرغ و مکمل با جیره‌های غذایی بر عملکرد، درصد زنده‌مانی و کیفیت گوشت جوجه‌های گوشتی، در قالب دو آزمایش، به طوری که در آزمایش اول با استفاده از 800 تخم مرغ نطفه‌دار در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار (تیمار1: کنترل، تیمار2: حاوی محلول نمکی، تیمار 3، 4 و 5 به ترتیب حاوی سلنیوم، ویتامین E و سلنیوم و ویتامین E) و 4 تکرار و 40 عدد تخم مرغ در هر تکرار و در آزمایش دوم بصورت طرح کاملاً تصادفی، با 10 تیمار (جوجه‌های آزمایش اول هر کدام با دو نوع جیره سطوح توصیه شده و بیشتر از توصیه شده سلنیوم و ویتامین E) و 3 تکرار و 15 قطعه جوجه که جمعاً 450 قطعه جوجه حاصل از آزمایش اول اختصاص داده شد. در آزمایش اول نتایج حاصله نشان داد که تزریق داخل تخم مرغی ویتامین E و سلنیوم تأثیری بر درصد زنده‌مانی تخم مرغ‌ها نداشت. در ارتباط با آزمایش دوم نتایج نشان داد، که افزایش وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی جوجه‌ها تحت تأثیر سطوح مختلف سلنیوم و ویتامین E قرار نگرفتند. نتایج نشان داد که میزان مالون دی‌آلدئید (شاخص TBARS) و مدت زمان نگهداری در فریزر اختلاف آماری معنی‌داری را در بین تیمارهای مختلف ایجاد کرد (05/0>P). به طوری که با افزایش مدت زمان نگهداری گوشت ظرفیت نگهداری آب و میزان مالون دی‌آلدئید (شاخص TBARS) افزایش یافت (05/0>P).
