تغذیه دام و طیور
سمیرا وره زردی؛ ایوب عزیزی؛ علی کیانی؛ امیر فدایی فر؛ افروز شریفی
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثر نوع منبع نیتروژن غیر پروتئینی (NPN) و سطح خوراکدهی بر عملکرد رشد، گوارشپذیری مواد مغذی، متابولیتهای خونی و رفتارشناسی برههای پرواری بود. از 28 رأس برۀ نر پرواری نژاد لری-بختیاری با دامنۀ سنی 4 تا 5 ماهه و میانگین وزن زنده 3±1/36 کیلوگرم به مدت 60 روز در یک آزمایش فاکتوریل ۲×۲ در قالب طرح کاملاً تصادفی ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثر نوع منبع نیتروژن غیر پروتئینی (NPN) و سطح خوراکدهی بر عملکرد رشد، گوارشپذیری مواد مغذی، متابولیتهای خونی و رفتارشناسی برههای پرواری بود. از 28 رأس برۀ نر پرواری نژاد لری-بختیاری با دامنۀ سنی 4 تا 5 ماهه و میانگین وزن زنده 3±1/36 کیلوگرم به مدت 60 روز در یک آزمایش فاکتوریل ۲×۲ در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار آزمایشی و 7 تکرار استفاده شد. جیرههای آزمایشی حاوی اوره یا بیورت (اوره حرارت داده شده) بودند که هرکدام به صورت جیرۀ کامل مخلوط روزانه به میزان دو یا سه بار در اختیار برهها قرار گرفت. نتایج نشان داد که برههای مصرف کننده بیورت در مقایسه با اوره میانگین افزایش وزن روزانه بیشتر و ضریب تبدیل خوراک مطلوبتری داشتند (05/0>P). جیرۀ مکمل شده با بیورت سبب افزایش گوارشپذیری الیاف نامحلول در شوینده اسیدی شد (05/0>P). غلظت اوره، نیتروژن اورهای خون (BUN) و پروتئین کل در زمان ناشتا و 6 ساعت پس از خوراکدهی وعدۀ صبح در برههای مصرف کننده اوره بیشتر از بیورت بود (05/0>P). صفات رفتارشناسی شامل خوردن، جویدن، صفت خوردن به ماده خشک مصرفی و خوردن به NDF مصرفی با افزایش سطح خوراکدهی از 2 به 3 بار در روز به طور معنیداری افزایش یافت، هرچند تحت تأثیر نوع NPN قرار نگرفتند (05/0<P). به طور کلی، میتوان نتیجه گرفت که استفاده از بیورت همراه با افزایش سطح خوراکدهی سه بار در روز سبب بهبود عملکرد رشد و متابولیسم نیتروژن در برههای پرواری میشود.
تغذیه دام و طیور
عیدی احمدی؛ ایوب عزیزی؛ امیر فدایی فر؛ افروز شریفی
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات سطوح مختلف کنجاله کاملینا (واریته بومی سهیل) بر مصرف مواد مغذی، عملکرد رشد و گوارشپذیری مواد مغذی برههای نژاد لری-بختیاری بود. از 30 رأس بره نر نژاد لری-بختیاری با دامنه سنی 4 تا 5 ماهه و میانگین وزن زنده 5±5/34 کیلوگرم بهمدت 56 روز برای این منظور استفاده شد. دامها با سه جیره آزمایشی شامل سطوح صفر، ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات سطوح مختلف کنجاله کاملینا (واریته بومی سهیل) بر مصرف مواد مغذی، عملکرد رشد و گوارشپذیری مواد مغذی برههای نژاد لری-بختیاری بود. از 30 رأس بره نر نژاد لری-بختیاری با دامنه سنی 4 تا 5 ماهه و میانگین وزن زنده 5±5/34 کیلوگرم بهمدت 56 روز برای این منظور استفاده شد. دامها با سه جیره آزمایشی شامل سطوح صفر، 5 و 10 درصد کنجاله کاملینا که جایگزین کنجاله سویا شده بود و 10 رأس بره (تکرار) در هر تیمار در قالب طرح کاملاً تصادفی تغذیه شدند. نتایج نشان داد که با افزایش سطح کنجاله کاملینا در جیره تا سطح 10 درصد ماده خشک جیره بهجز مصرف چربی خام که بهطور خطی افزایش یافت (05/0>P)، مصرف ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، NDF، ADF و انرژی قابل متابولیسم تحت تأثیر قرار نگرفت (05/0<P). همچنین، صفات مربوط به عملکرد رشد برهها شامل وزن نهایی، کل افزایش وزن، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی در طول کل دوره پروار و هر دو هفته یک بار تحت تأثیر جیرههای آزمایشی قرار نگرفت (05/0<P). جیرههای آزمایشی تأثیری روی گوارشپذیری مواد مغذی شامل ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، NDF و ADF نداشتند (05/0<P). در کل، نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از رقم بومی کنجاله کاملینا بهجای کنجاله سویا بهعنوان یک منبع پروتئینی جدید تا سطح 10 درصد ماده خشک جیره غذایی برههای پرواری قابل توصیه است.
زهرا یوسفی؛ ایوب عزیزی؛ امیر فدایی فر؛ علی کیانی؛ افروز شریفی
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات افزودن سطوح مختلف آب به جیره کاملاً مخلوط بر عملکرد رشد، مصرف خوراک، گوارشپذیری مواد مغذی و رفتارشناسی تغذیهای برههای پرواری بود. در این پژوهش از تعداد 28 رأس بره پرواری با میانگین سن 6±120 روز و میانگین وزن زنده 4/3 ± 4/33 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 7 تکرار استفاده شد. جیرههای ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات افزودن سطوح مختلف آب به جیره کاملاً مخلوط بر عملکرد رشد، مصرف خوراک، گوارشپذیری مواد مغذی و رفتارشناسی تغذیهای برههای پرواری بود. در این پژوهش از تعداد 28 رأس بره پرواری با میانگین سن 6±120 روز و میانگین وزن زنده 4/3 ± 4/33 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 7 تکرار استفاده شد. جیرههای آزمایشی با سطوح 10 (شاهد)، 20، 30 و 40 درصد رطوبت به مدت 56 روز به دامهاتغذیه شدند. نتایج نشان داد میزان ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام و NDF مصرفی با افزایش سطح رطوبت جیره تا 30 درصد به طور خطی افزایش یافت (05/0>P). افزایش وزن کل و افزایش وزن روزانه دامها با افزایش درصد رطوبت جیره تا سطح 30 درصد به طور خطی افزایش یافت (05/0>P). با افزایش سطح رطوبت جیره رفتار نشخوار کردن و جویدن به طور خطی افزایش یافت (05/0>P). با افزایش رطوبت جیره تا سطح 30 درصد گوارشپذیری ماده خشک، ماده آلی و پروتئین خام به طور خطی افزایش یافت (05/0>P). در کل، نتایج پژوهش حاضر نشان داد که افزایش رطوبت جیره غذایی تا سطح 30 درصد ماده خشک، سبب بهبود مصرف خوراک، عملکرد رشد و بهبود گوارشپذیری برههای پرواری شد.
ایوب عزیزی؛ افروز شریفی؛ حسن فضائلی؛ بهاره طاهری دزفولی
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات جایگزینی جیره غذایی علوفهای (شامل یونجه و کاه گندم به ترتیب 65 و 35 درصد) با سطوح صفر، 8، 16 و 24 درصد کود مرغی عملآوری شده با حرارت بر گوارشپذیری مواد مغذی، پارامترهای شکمبهای و متابولیتهای خونی در گوسفندان نر مغانی بود. کود مرغی مورد استفاده در دمای 85-75 درجه سانتیگراد و به مدت 20 دقیقه در دیگهای ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات جایگزینی جیره غذایی علوفهای (شامل یونجه و کاه گندم به ترتیب 65 و 35 درصد) با سطوح صفر، 8، 16 و 24 درصد کود مرغی عملآوری شده با حرارت بر گوارشپذیری مواد مغذی، پارامترهای شکمبهای و متابولیتهای خونی در گوسفندان نر مغانی بود. کود مرغی مورد استفاده در دمای 85-75 درجه سانتیگراد و به مدت 20 دقیقه در دیگهای مخصوص پخت عملآوری شد. از 16 رأس گوسفند نر مغانی در قالب طرح کاملاً تصادفی متعادل با 4 جیره آزمایشی و 4 تکرار در هر تیمار آزمایشی استفاده شد. نتایج نشان داد که افزودن کود مرغی تا سطح 16 درصد ماده خشک جیره به طور خطی سبب افزایش گوارشپذیری ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی فاقد خاکستر شد (05/0p <). با افزایش سطح کود مرغی در جیره میزان pH شکمبه تمایل به کاهش داشت (07/0=P)، اما غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه افزایش خطی نشان داد (05/0p <). غلظت نیتروژن اورهای خون با افزایش میزان کود مرغی در جیره افزایش خطی نشان داد (05/0p <). در کل، نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن کود مرغی تا سطح 16 درصد ماده خشک جیرههای علوفهای در گوسفند، سبسبب افزایش گوارشپذیری مواد مغذی، نیتروژن آمونیاکی و نیتروژن اورهای خون شد.
ایوب عزیزی؛ زهرا امینی فرد
چکیده
این آزمایش با هدف تعیین ترکیب شیمیایی و ارزش تغذیهای برگ تربچه در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. در مرحله اول، ترکیب شیمیایی برگ تربچه تعیین شد، سپس تأثیر استفاده برگ تربچه در جیره بر فراسنجههای هضم و تخمیر با استفاده از روش تولید گاز و هضم دو مرحلهای در مقایسه با یونجه و کاه گندم بررسی شد. در مرحله دوم، اثر جایگزینی سطوح صفر (شاهد)، ...
بیشتر
این آزمایش با هدف تعیین ترکیب شیمیایی و ارزش تغذیهای برگ تربچه در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. در مرحله اول، ترکیب شیمیایی برگ تربچه تعیین شد، سپس تأثیر استفاده برگ تربچه در جیره بر فراسنجههای هضم و تخمیر با استفاده از روش تولید گاز و هضم دو مرحلهای در مقایسه با یونجه و کاه گندم بررسی شد. در مرحله دوم، اثر جایگزینی سطوح صفر (شاهد)، 50، 100، 150 و 200 گرم برگ تربچه در کیلوگرم ماده خشک جیره غذایی بره پرواری در شرایط آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که محتوای ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، الیاف نامحلول در شوینده خنثی (NDF)، الیاف نامحلول در شوینده اسیدی (ADF)، لیگنین، کلسیم و فسفر برگ تربچه به ترتیب 135، 752، 178، 385، 281، 52، 5/17 و 85/2 گرم در کیلوگرم ماده خشک بود. با انکوباسیون برگ تربچه حجم کل گاز تولیدی و گوارشپذیری مواد مغذی به طور معنیداری بیشتر از کاه گندم بود (05/0p <) و از طرفی، عمده آنها تفاوتی با یونجه نداشت. استفاده از سطوح مختلف برگ تربچه در جیره غذایی سبب افزایش گوارشپذیری شکمبهای ماده خشک و ماده آلی شد (05/0p <). در کل، نتایج تحقیق حاضر نشان داد که برگ تربچه دارای ارزش تغذیهای قابل توجهی نسبت به کاه گندم است و از نظر گوارشپذیری مواد مغذی و تخمیر شکمبهای قابلیت مقایسه با یونجه را دارد. استفاده از سطح 200 گرم این پسماند در کیلوگرم ماده خشک جیره غذایی توصیه میشود.
مهرداد تقی زاده؛ مصطفی یوسف الهی؛ حمیدرضا میرزایی؛ آرش آذرفر؛ ایوب عزیزی
چکیده
این تحقیق به منظور مطالعه تأثیر سطوح مختلف پودر دانه زیره و رازیانه در جیرههای با کنسانتره بالا به روش آزمایشگاهی (in vitro) صورت گرفت. تیمارهای آزمایشی عبارت بود از: 1- شاهد (75درصد کنسانتره و 25 درصد یونجه)، 2- جیره شاهد مکمل شده با سه سطح مختلف پودر زیره و رازیانه (8، 12 و 16 گرم در کیلوگرم ماده خشک خوراک) که در هر سطح نسبتهای متفاوتی از رازیانه ...
بیشتر
این تحقیق به منظور مطالعه تأثیر سطوح مختلف پودر دانه زیره و رازیانه در جیرههای با کنسانتره بالا به روش آزمایشگاهی (in vitro) صورت گرفت. تیمارهای آزمایشی عبارت بود از: 1- شاهد (75درصد کنسانتره و 25 درصد یونجه)، 2- جیره شاهد مکمل شده با سه سطح مختلف پودر زیره و رازیانه (8، 12 و 16 گرم در کیلوگرم ماده خشک خوراک) که در هر سطح نسبتهای متفاوتی از رازیانه و زیره (25% رازیانه + 75% زیره، 50% رازیانه + 50% زیره، 75% رازیانه + 25% زیره) تکرار شد. افزودن دانه زیره و رازیانه باعث افزایش معنیدار قابلیت هضم ماده آلی، گاز تجمعی و پتانسیل تولید گاز (b) شد (05/0 P<)، اما تأثیر معنیداری بین تیمارهای مختلف برای میانگین نرخ تولید گاز مشاهده نشد (05/0<(P. میزان نیتروژن آمونیاکی با افزودن سطوح و نسبت-های مختلف پودر زیره و رازیانه بهطور معنیداری نسبت به تیمار شاهد کاهش یافت(05/0 P<). میانگین اسیدهای چرب زنجیر کوتاه در سطح 8 گرم پودر زیره و رازیانه با افزایش معنیداری همراه بود (05/0 P<)، ولی سطوح بالاتر پودر زیره و رازیانه (12 و 16 گرم در کیلوگرم ماده خشک) افزایش معنیداری در این فراسنجه نداشت. بر اساس نتایج این تحقیق میتوان نتیجه گیری نمود که افزودن پودر زیره و رازیانه در جیره با کنسانتره زیاد میتواند باعث بهبود قابلیت تخمیر شکمبه، قابلیت هضم و افزایش تولید اسیدهای چرب فرار گردد که استفاده از 8 گرم مخلوط پودر زیره و رازیانه با نسبت50% رازیانه و 50% زیره در کیلوگرم ماده خشک، بیشترین تاثیرات معنی دار را نشان داد.
ایوب عزیزی؛ افروز شریفی؛ حسن فضائلی
چکیده
در پژوهش حاضر یک ترکیب آهسته رهش اوره تولید شد و اثرات آن روی فراسنجههای تولید گاز، تخمیر، ناپدید شدن مواد مغذی و فعالیت آنزیمهای میکروبی شکمبه گوسفند در شرایط آزمایشگاهی بررسی گردید. از چهار تیمار آزمایشی شامل جیره شاهد (کنترل)، و مکمل نمودن جیره شاهد با اوره، اوره آهسته رهش و اًپتیژن استفاده گردید. نتایج نشان داد که در عمده زمانهای ...
بیشتر
در پژوهش حاضر یک ترکیب آهسته رهش اوره تولید شد و اثرات آن روی فراسنجههای تولید گاز، تخمیر، ناپدید شدن مواد مغذی و فعالیت آنزیمهای میکروبی شکمبه گوسفند در شرایط آزمایشگاهی بررسی گردید. از چهار تیمار آزمایشی شامل جیره شاهد (کنترل)، و مکمل نمودن جیره شاهد با اوره، اوره آهسته رهش و اًپتیژن استفاده گردید. نتایج نشان داد که در عمده زمانهای انکوباسیون، بیشترین میزان غلظت آمونیاک شکمبه در جیره غذایی مکمل شده با اوره و کمترین میزان در جیره شاهد مشاهده گردید (05/0P<). هرچند، در همه زمانهای انکوباسیون اختلاف قابل توجهی بین تیمار مکمل شده با اوره آهسته رهش و اُپتیژن وجود نداشت (05/0P>). پس از 96 ساعت انکوباسیون، جیرههای آزمایشی تأثیری بر کل گاز تولیدی، ضرایب b و c و pH شکمبه نداشتند (05/0P>). بیشترین میزان ناپدید شدن ماده خشک و ماده آلی، تخمین انرژی قابل متابولیسم، اسیدهای چرب فرار کوتاه زنجیر، سنتز پروتئین میکروبی و فعالیت آنزیم کربوکسی متیل سلولاز در جیره شاهد و کمترین میزان آنها در جیره مکمل شده با اوره به دست آمد (05/0P<). بیشترین میزان فعالیت تجزیه کاغذ صافی با تغذیه جیره حاوی اوره آهسته رهش و کمترین میزان آن در جیره حاوی اوره مشاهده گردید (05/0P<). بیشترین میزان فعالیت پروتئازی شکمبه در جیره مکمل شده با اوره بوده، و کمترین میزان آن در جیره شاهد به دست آمد (05/0P<). در کل، استفاده از مکمل اوره آهسته رهش در شرایط آزمایشگاهی در مقایسه با اوره سبب بهبود گوارشپذیری ماده خشک و ماده آلی، سنتز پروتئین میکروبی و فعالیت عمده آنزیمهای فیبرولایتیک شکمبه گردید.
ایوب عزیزی؛ نادر پاپی؛ افروز شریفی؛ آرش آذرفر؛ علی کیانی
چکیده
این آزمایش به منظور بررسی اثر تعذیه سطوح صفر (شاهد)، 50 و 100 گرم خیساب مایع ذرت در کیلوگرم ماده خشک جیره) بر فعالیت آنزیمهای هیدرولیتیک شکمبه شامل کربوکسی متیل سلولاز، میکروکریستالین سلولاز، فعالیت تجزیه کاغذ صافی، آلفا آمیلاز و پروتئاز در بخشهای مختلف شیرابه شکمبه (شامل بخش جامد، خارج سلولی و درون سلولی) و ابقای نیتروژن انجام گرفت. ...
بیشتر
این آزمایش به منظور بررسی اثر تعذیه سطوح صفر (شاهد)، 50 و 100 گرم خیساب مایع ذرت در کیلوگرم ماده خشک جیره) بر فعالیت آنزیمهای هیدرولیتیک شکمبه شامل کربوکسی متیل سلولاز، میکروکریستالین سلولاز، فعالیت تجزیه کاغذ صافی، آلفا آمیلاز و پروتئاز در بخشهای مختلف شیرابه شکمبه (شامل بخش جامد، خارج سلولی و درون سلولی) و ابقای نیتروژن انجام گرفت. از 27 رأس بره نر مغانی در قالب طرح کاملاً تصادفی و 9 رأس بره در هر تیمار استفاده گردید. فعالیت کربوکسی متیل سلولاز در بخش جامد، خارج سلولی و کل (مجموع هر سه بخش جامد، خارج سلولی و داخل سلولی) شیرابه با افزایش میزان خیساب ذرت در جیره به طور خطی کاهش یافت (05/0>P). با افزایش میزان خیساب ذرت فعالیت آنزیمی میکروکریستالین سلولاز و فعالیت آنزیمهای تجزیه کننده کاغذ صافی در بخش جامد و کل شیرابه شکمبه کاهش یافت (05/0>P). فعالیت آنزیم آلفا آمیلاز در همه بخشهای شیرابه شکمبه تحت تأثیر جیرههای آزمایشی قرار نگرفت (05/0<P). فعالیت آنزیم پروتئاز در بخشهای شیرابه شکمبه به طور خطی افزایش یافت (05/0>P). همه دامها در توازن مثبت نیتروژن بودند، اما با افزایش میزان خیساب مایع ذرت در جیره ابقاء نیتروژن به طور خطی کاهش نشان داد (05/0>P). در کل، استفاده از خیساب ذرت در جیره سبب کاهش فعالیت آنزیمهای فیبرولایتیک شکمبه و ابقاء نیتروژن و افزایش فعالیت پروتئاز شد. هرچند، تحلیل اقتصادی دادههای عملکردی نشان داد که استفاده از این پسماند تا سطح 5 درصد ماده خشک جیره، با کاهش دادن هزینه تمام شده جیره مصرفی کاهش عملکرد رشد دامها را توجیه مینماید.
ایوب عزیزی؛ طاهره محمدآبادی؛ حسین معتمدی؛ مرتضی چاجی؛ حسن فضایلی
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثر انتقال باکتریهای باسیلوس لیچنیفورمیس، آکروباکتریوم اینترمدیوم و میکروباکتریوم پالادیکولا جدا شده از روده موریانه به شیرابه شکمبه بر فراسنجههای تولید گاز و قابلیت هضم مواد مغذی کاه گندم و سرشاخه خرما به روش برونتنی بود. هر سوبسترای تلقیح شده با ایزولههای باکتریایی گرمخانهگذاری شد و با تیمار ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثر انتقال باکتریهای باسیلوس لیچنیفورمیس، آکروباکتریوم اینترمدیوم و میکروباکتریوم پالادیکولا جدا شده از روده موریانه به شیرابه شکمبه بر فراسنجههای تولید گاز و قابلیت هضم مواد مغذی کاه گندم و سرشاخه خرما به روش برونتنی بود. هر سوبسترای تلقیح شده با ایزولههای باکتریایی گرمخانهگذاری شد و با تیمار شاهد (بدون تلقیح باکتریایی) مقایسه گردید. فراسنجههای تولید گاز، قابلیت هضم شکمبهای ماده خشک و ماده آلی، انرژی قابل متابولیسم، ضریب تفکیک، pH و قابلیت هضم آزمایشگاهی ماده خشک، ماده آلی، فیبر نامحلول در شوینده خنثی و فیبر نامحلول در شوینده اسیدی (به روش دو مرحلهای) در همه تیمارهای آزمایشی مشابه بود (05/0<P). تلقیح گونههای باکتریایی به شیرابه شکمبه به طور قابل ملاحظهای سبب افزایش غلظت نیتروژن آمونیاکی در هر دو سوبسترا شد (05/0>P)، به طوری که بیشترین و کمترین میزان آن به ترتیب در تیمار تلقیح شده با گونه آکروباکتریوم و تیمار شاهد مشاهده گردید. بر اساس نتایج پژوهش حاضر، تلقیح باکتریهای تجزیهکننده لیگنوسلولز جدا شده از روده موریانه به شیرابه شکمبه تأثیری بر فراسنجههای تولید گاز و قابلیت هضم مواد مغذی کاه گندم و سرشاخه خرما نداشت، هرچند آنها سبب افزایش غلظت نیتروژن آمونیاکی شدند.