تغذیه دام و طیور
مهدی نیکبختی؛ مصطفی یوسف اللهی؛ حسن فضائلی؛ یداله چاشنی دل؛ محمدرضا دهقانی؛ ;کمال شجاعیان
چکیده
قصیل جو و تریتیکاله پس از برداشت، بهصورت جداگانه سیلو شدند. پس از گذشت سه ماه، نیمی از سیلاژها با بخش کنسانترهای جیره مخلوط و مجدد در بستههای 30 کیلوگرمی سیلو شد. چهار جیرۀ غذایی شامل: 1) مخلوط روزانه سیلاژ قصیل جو و کنسانتره، 2) مخلوط روزانه سیلاژ قصیل تریتیکاله وکنسانتره، 3) سیلاژ خوراک کامل قصیل جو و 4) سیلاژ خوراک کامل قصیل تریتیکاله ...
بیشتر
قصیل جو و تریتیکاله پس از برداشت، بهصورت جداگانه سیلو شدند. پس از گذشت سه ماه، نیمی از سیلاژها با بخش کنسانترهای جیره مخلوط و مجدد در بستههای 30 کیلوگرمی سیلو شد. چهار جیرۀ غذایی شامل: 1) مخلوط روزانه سیلاژ قصیل جو و کنسانتره، 2) مخلوط روزانه سیلاژ قصیل تریتیکاله وکنسانتره، 3) سیلاژ خوراک کامل قصیل جو و 4) سیلاژ خوراک کامل قصیل تریتیکاله تهیه و روی 64 رأس برۀ نر نژاد زل در قالب چهار تیمار و چهار تکرار و چهار رأس در هر تکرار، به مدت 84 روز مورد آزمایش قرار گرفت. افزایش وزن روزانه برههای تغذیه شده با جیرۀ 3 بهطور معنیداری (147 گرم)، بیشتر از برههای تغذیه شده با جیرۀ 1 (108 گرم) و جیرۀ 2 (103 گرم) بود (05/0>P). بیشترین مقدار ماده خشک مصرفی روزانه در برههای تغذیه شده با جیرۀ 3 (1213 گرم) و کمترین مقدار در برههای تغذیه شده با جیرۀ 1 (937 گرم) مشاهده شد (03/0=P). بازده تبدیل خوراک در برههای تغذیه شده با جیرۀ 3 (1/7) بهتر از برههای تغذیه شده با سایر جیرهها بود (03/0=P). میانگین وزن لاشه در برههای تغذیه شده با جیرۀ سه بهطور معنیداری (3/15 کیلوگرم)، بیشتر از برههای تغذیه شده با جیرۀ 1 (6/13 کیلوگرم) و جیرۀ 2 (7/12 کیلوگرم) بود (05/0>P). برههای تغذیه شده با جیرۀ 4 نسبت به برههای تغذیه شده با جیرۀ 2، چربی بطنی بیشتری داشتند (05/0>P). بهطور کلی، استفاده از سیلاژخوراک کامل قصیل جو و تریتیکاله سبب بهبود عملکرد پروار برهها شد.
تغذیه دام و طیور
سمیرا وره زردی؛ ایوب عزیزی؛ علی کیانی؛ امیر فدایی فر؛ افروز شریفی
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثر نوع منبع نیتروژن غیر پروتئینی (NPN) و سطح خوراکدهی بر عملکرد رشد، گوارشپذیری مواد مغذی، متابولیتهای خونی و رفتارشناسی برههای پرواری بود. از 28 رأس برۀ نر پرواری نژاد لری-بختیاری با دامنۀ سنی 4 تا 5 ماهه و میانگین وزن زنده 3±1/36 کیلوگرم به مدت 60 روز در یک آزمایش فاکتوریل ۲×۲ در قالب طرح کاملاً تصادفی ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثر نوع منبع نیتروژن غیر پروتئینی (NPN) و سطح خوراکدهی بر عملکرد رشد، گوارشپذیری مواد مغذی، متابولیتهای خونی و رفتارشناسی برههای پرواری بود. از 28 رأس برۀ نر پرواری نژاد لری-بختیاری با دامنۀ سنی 4 تا 5 ماهه و میانگین وزن زنده 3±1/36 کیلوگرم به مدت 60 روز در یک آزمایش فاکتوریل ۲×۲ در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار آزمایشی و 7 تکرار استفاده شد. جیرههای آزمایشی حاوی اوره یا بیورت (اوره حرارت داده شده) بودند که هرکدام به صورت جیرۀ کامل مخلوط روزانه به میزان دو یا سه بار در اختیار برهها قرار گرفت. نتایج نشان داد که برههای مصرف کننده بیورت در مقایسه با اوره میانگین افزایش وزن روزانه بیشتر و ضریب تبدیل خوراک مطلوبتری داشتند (05/0>P). جیرۀ مکمل شده با بیورت سبب افزایش گوارشپذیری الیاف نامحلول در شوینده اسیدی شد (05/0>P). غلظت اوره، نیتروژن اورهای خون (BUN) و پروتئین کل در زمان ناشتا و 6 ساعت پس از خوراکدهی وعدۀ صبح در برههای مصرف کننده اوره بیشتر از بیورت بود (05/0>P). صفات رفتارشناسی شامل خوردن، جویدن، صفت خوردن به ماده خشک مصرفی و خوردن به NDF مصرفی با افزایش سطح خوراکدهی از 2 به 3 بار در روز به طور معنیداری افزایش یافت، هرچند تحت تأثیر نوع NPN قرار نگرفتند (05/0<P). به طور کلی، میتوان نتیجه گرفت که استفاده از بیورت همراه با افزایش سطح خوراکدهی سه بار در روز سبب بهبود عملکرد رشد و متابولیسم نیتروژن در برههای پرواری میشود.
تغذیه دام و طیور
عیدی احمدی؛ ایوب عزیزی؛ امیر فدایی فر؛ افروز شریفی
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات سطوح مختلف کنجاله کاملینا (واریته بومی سهیل) بر مصرف مواد مغذی، عملکرد رشد و گوارشپذیری مواد مغذی برههای نژاد لری-بختیاری بود. از 30 رأس بره نر نژاد لری-بختیاری با دامنه سنی 4 تا 5 ماهه و میانگین وزن زنده 5±5/34 کیلوگرم بهمدت 56 روز برای این منظور استفاده شد. دامها با سه جیره آزمایشی شامل سطوح صفر، ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات سطوح مختلف کنجاله کاملینا (واریته بومی سهیل) بر مصرف مواد مغذی، عملکرد رشد و گوارشپذیری مواد مغذی برههای نژاد لری-بختیاری بود. از 30 رأس بره نر نژاد لری-بختیاری با دامنه سنی 4 تا 5 ماهه و میانگین وزن زنده 5±5/34 کیلوگرم بهمدت 56 روز برای این منظور استفاده شد. دامها با سه جیره آزمایشی شامل سطوح صفر، 5 و 10 درصد کنجاله کاملینا که جایگزین کنجاله سویا شده بود و 10 رأس بره (تکرار) در هر تیمار در قالب طرح کاملاً تصادفی تغذیه شدند. نتایج نشان داد که با افزایش سطح کنجاله کاملینا در جیره تا سطح 10 درصد ماده خشک جیره بهجز مصرف چربی خام که بهطور خطی افزایش یافت (05/0>P)، مصرف ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، NDF، ADF و انرژی قابل متابولیسم تحت تأثیر قرار نگرفت (05/0<P). همچنین، صفات مربوط به عملکرد رشد برهها شامل وزن نهایی، کل افزایش وزن، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی در طول کل دوره پروار و هر دو هفته یک بار تحت تأثیر جیرههای آزمایشی قرار نگرفت (05/0<P). جیرههای آزمایشی تأثیری روی گوارشپذیری مواد مغذی شامل ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، NDF و ADF نداشتند (05/0<P). در کل، نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از رقم بومی کنجاله کاملینا بهجای کنجاله سویا بهعنوان یک منبع پروتئینی جدید تا سطح 10 درصد ماده خشک جیره غذایی برههای پرواری قابل توصیه است.
مدیریت پرورش دام و طیور
نادر پاپی؛ حسن صادقی پناه؛ محمد بابائی
چکیده
این پژوهش با هدف تعیین زمان بهینه کشتار برههای نر پرواری نژاد افشاری با استفاده از منحنی ضریب تبدیل خوراک انجام شد. بههمین منظور از تعداد 32 رأس برۀ نر شیرگیری شدۀ افشاری سه تا چهار ماهه، با میانگین وزن زندۀ 6/3±2/30 کیلوگرم، از گلۀ تجاری موجود در موسسۀ تحقیقات علوم دامی کشور استفاده شد. چهار ترکیب جیرۀ غذایی بر اساس جداول احتیاجات ...
بیشتر
این پژوهش با هدف تعیین زمان بهینه کشتار برههای نر پرواری نژاد افشاری با استفاده از منحنی ضریب تبدیل خوراک انجام شد. بههمین منظور از تعداد 32 رأس برۀ نر شیرگیری شدۀ افشاری سه تا چهار ماهه، با میانگین وزن زندۀ 6/3±2/30 کیلوگرم، از گلۀ تجاری موجود در موسسۀ تحقیقات علوم دامی کشور استفاده شد. چهار ترکیب جیرۀ غذایی بر اساس جداول احتیاجات غذایی نشخوارکنندگان کوچک (NRC, 2007) تنظیم گردید. انرژی قابل متابولیسم و پروتئین خام جیرههای یک تا چهار به ترتیب 79/2، 78/2، 72/2 و 69/2 مگاکالری؛ و 146، 128، 109 و 103 گرم در کیلوگرم مادۀ خشک بود. نتایج نشان داد با طولانی شدن دورۀ پروار، مادۀ خشک مصرفی و ضریب تبدیل خوراک روند افزایشی نشان دادند. افزایش وزن روزانۀ برهها از ابتدای آزمایش تا روز 56، روند صعودی داشت و پس از آن با شیب نسبتاً کمی در مسیر کاهش قرار گرفت. درصد لاشه در مرحلۀ آخر کشتار (3/55 درصد) بهطور معنیداری بزرگتر از مراحل قبلی (52 درصد) بود (05/0>P). با افزایش طول دورۀ پروار، درصد وزن معدۀ پر، رودۀ پر، جگر و ریه با اختلاف معنیداری کاهش یافته ولی درصد چربی داخل بطنی افزایش یافت(05/0>P). بیشترین مقدار درصد دنبه در کشتار مرحلۀ آخر (8/19) و کمترین مقدار آن در اولین مرحلۀ کشتار (2/14) مشاهده شد (05/0>P). ضخامت چربی پشت با افزایش طول دورۀ پروار روند صعودی پیدا کرد، بهطوریکه بین مرحلۀ آخر کشتار با مراحل قبل از آن اختلاف معنیداری مشاهده شد (05/0>P). از نظر عملکرد اقتصادی، بیشترین سود در روز 84 آزمایش حاصل شد.
صفورا شه روان؛ تقی قورچی؛ بهروز دستار؛ عبدالحکیم توغدری؛ مختار مهاجر
چکیده
هدف از این پژوهش بررسی اثر سطوح مختلف عصاره آویشن بر عملکرد رشد و قابلیت هضم مواد مغذی در برهها و بزغالههای پرواری بود. برای این منظور ۱۵ راًس بزغاله ۳ ماهه با میانگین وزن اولیه ۲/۱± ۳/۱۷ کیلوگرم و ۱۵ راًس بره ۳ ماهه از نژاد دالاق با میانگین وزن اولیه ۵/۱± ۴/۲۱ کیلوگرم بهطور تصادفی با یکی از ۳ جیره: ۱) بدون عصاره آویشن، ۲) ...
بیشتر
هدف از این پژوهش بررسی اثر سطوح مختلف عصاره آویشن بر عملکرد رشد و قابلیت هضم مواد مغذی در برهها و بزغالههای پرواری بود. برای این منظور ۱۵ راًس بزغاله ۳ ماهه با میانگین وزن اولیه ۲/۱± ۳/۱۷ کیلوگرم و ۱۵ راًس بره ۳ ماهه از نژاد دالاق با میانگین وزن اولیه ۵/۱± ۴/۲۱ کیلوگرم بهطور تصادفی با یکی از ۳ جیره: ۱) بدون عصاره آویشن، ۲) ۲۵۰ میلیلیتر عصاره آویشن، ۳) ۵۰۰ میلیلیتر عصاره آویشن به مدت ۸۴ روز و بهصورت انفرادی تغذیه شدند. نتایج آزمایش نشان داد سطوح مختلف عصاره آویشن اثر معنیداری بر افزایش وزن روزانه و خوراک مصرفی در کل دوره در هر دو گونه داشت، بهنحویکه در دامهای تغذیه شده با ۲۵۰ میلیلیتر عصاره آویشن نسبت به سایر تیمارها بیشتر بود. و تیمار حاوی ۵۰۰ میلیلیتر عصاره آویشن کمترین افزایش وزن، وزن نهایی و خوراک مصرفی را در کل دوره پرورش داشت. همچنین برهها نسبت به بزغالهها بهطور معنیداری افزایش وزن بهتر و مصرف خوراک بیشتری داشتند . همچنین عصاره آویشن قابلیت هضم ماده آلی و NDF را کاهش و قابلیت هضم ماده خشک را افزایش داد. در کل نتایج نشان داد بهترین سطح استفاده از عصاره آویشن در جیره برهها و بزغالههای پرواری ۲۵۰ میلیلیتر بود و در این سطح بهترین عملکرد رشد بهدست آمد. همچنین برهها نسبت به بزغالهها بیشتر تحت تاثیر عصاره آویشن قرار گرفتند.
نادر پاپی؛ سیدجواد علیمحمدی؛ رسول بابازاده لهی
چکیده
هدف از انجام این آزمایش، تعیین مناسبترین سن از شیرگیری برههای زل بود. به این منظور تعداد 90 رأس برۀ نر و ماده زل با میانگین وزن تولد 41/0 ± 57/2 کیلوگرم از یک گله، انتخاب و به سه گروه 30 رأسی تقسیم شدند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1؛ شیرگیری در سن 60 روزگی، 2؛ شیرگیری در سن 75 روزگی و 3؛ شیرگیری در سن 90 روزگی. برهها پس از شیرگیری بلافاصله ...
بیشتر
هدف از انجام این آزمایش، تعیین مناسبترین سن از شیرگیری برههای زل بود. به این منظور تعداد 90 رأس برۀ نر و ماده زل با میانگین وزن تولد 41/0 ± 57/2 کیلوگرم از یک گله، انتخاب و به سه گروه 30 رأسی تقسیم شدند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1؛ شیرگیری در سن 60 روزگی، 2؛ شیرگیری در سن 75 روزگی و 3؛ شیرگیری در سن 90 روزگی. برهها پس از شیرگیری بلافاصله وارد برنامۀ پرواربندی شدند و تا سن شش ماهگی با جیرههایی مشابه از نظر پروتئین خام و انرژی قابل متابولیسم تغذیه شدند. میشهای مادر هر سه گروه دو ماه پس از زایش وارد برنامۀ جفتگیری شده و در هنگام زایمان، اطلاعات مربوط به زایش آنها شامل وزن میش، مردهزایی و چندقلوزایی، وزن تولد و جنسیت بره ثبت گردید. نتایج نشان داد ماده خشک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل خوراک برههای پروار شده تحت تأثیر سن شیرگیری قرار نگرفت. برههای شیرگیری شده در سن 60 روزگی، در طول دورۀ پرواربندی، افزایش وزن روزانه بیشتری در مقایسه با برههای شیرگیری شده در سن75 و 90 روزگی داشتند. میزان زایش میشها در گروههای آزمایشی 60، 75 و 90 روز شیرگیری شده به ترتیب 88، 81 و 85 درصد، زادآوری 119، 118 و 117 درصد، برهزایی 104، 96 و 100 درصد و دوقلوزایی 19، 18 و 17 درصد بود. میتوان نتیجه گرفت که شیرگیری برههای زل در 60 روزگی سبب افزایش عملکرد رشد در مقایسه با شیرگیری برهها در سنین بالاتر از آن میشود و عملکرد تولیدمثلی میش را بهبود میبخشد.
زینب کوه نشین؛ علی کیانی؛ آرش آذرفر؛ حشمت ا... خسروی نیا
چکیده
تفاله اسانسگیری شده مرزه خوزستانی(Satureja khuzestanica) ، فرآورده جانبی کارخانجات اسانسگیری است که حاوی 600 میلیگرم روغن ضروری (تیمول وکارواکرول) بر اساس ماده خشک است. در این آزمایش، تأثیر مصرف تفاله اسانسگیری شده مرزه خوزستانیبر غلظت لیپوپروتئینها، چربیهای خنثی و اسیدهای چرب آزاد خون برههای پرواری بررسی شد. تعداد 30 رأس ...
بیشتر
تفاله اسانسگیری شده مرزه خوزستانی(Satureja khuzestanica) ، فرآورده جانبی کارخانجات اسانسگیری است که حاوی 600 میلیگرم روغن ضروری (تیمول وکارواکرول) بر اساس ماده خشک است. در این آزمایش، تأثیر مصرف تفاله اسانسگیری شده مرزه خوزستانیبر غلظت لیپوپروتئینها، چربیهای خنثی و اسیدهای چرب آزاد خون برههای پرواری بررسی شد. تعداد 30 رأس بره نر نژاد فراهانی با میانگین وزن 4/1±6/33 کیلوگرم به صورت انفرادی با پنج جیره آزمایشی کاملاً مخلوط شده (80 درصد کنسانتره و 20 درصد علوفه) که در آنها تفاله مرزه به ترتیب به مقدار صفر (گروه شاهد)، 25 درصد (مرزه-25)، 50 درصد (مرزه-50)، 75 درصد (مرزه-75) و100 درصد (مرزه-100) جایگزین بخش علوفه جیره شده بود، به مدت 60 روز پروار شدند. مصرف روزانه خوراک، افزایش وزن هفتگی و ضریب تبدیل غذایی کل دوره اندازهگیری شد.در پایان دورهی پروار، نمونه خون در دو نوبت قبل و بعد از خوراک از طریق سیاهرگ وداج گردنی گرفته شد و غلظت لیپوپروتئینهای با دانسیته خیلیکم (VLDL)، لیپوپروتئینهای با دانسیتهکم (LDL)، لیپوپروتئینهای با دانسیته بالا (HDL)،کلسترول، چربیهای خنثی و اسیدهای چرب آزاد خون (NEFA)، تعیین شد. نتایج نشان دادند که جایگزینی تفاله اسانسگیری شده مرزه خوزستانی به جای 50 درصد بخش علوفه جیره، سبب افزایش معنیداری در غلظت تریگلیسرید وVLDL در خون برههای پرواری شد (05/0>P ). از طرف دیگر، استفاده از تفاله اسانسگیری شده مرزه خوزستانی در جیره برههای پرواری تأثیرمعنیداری بر غلظتLDL،HDL،کلسترول و اسیدهای چرب آزاد خون برههای پرواری نداشت. نتیجه کلی اینکه مصرف تفاله اسانسگیری شده مرزه خوزستانی احتمالاً با تأثیر بر جذب رودهای چربیهای خنثی موجب افزایش سطحVLDL و تریگلیسریدها در خون برههای پرواری شد هرچند بر غلظت سایر لیپوپروتئینها و کلسترول خون برههای پرواری تأثیری نداشت.
سید علیرضا حسینی ابرندآبادی؛ حسن حسینی نسب؛ حمید رضا پورمیرزایی؛ حسن فضائلی
چکیده
این پژوهش به منظور بررسی عملکرد علف سبز تولیدی حاصل از کشت جو با روش آبکشت، در تغذیه بره های پرواری انجام گرفت. طی یک دوره 16 هفته ای، با استفاده از بذر جو، علوفه هیدروپونیک در دوره های زمانی کشت 5 روزه و 7 روزه، تولید گردید و علف سبز تولیدی هر روز برداشت و طی دو آزمایش جداگانه متوالی، در تغذیه بره های پرواری مصرف شد و عملکرد بره ها تعیین ...
بیشتر
این پژوهش به منظور بررسی عملکرد علف سبز تولیدی حاصل از کشت جو با روش آبکشت، در تغذیه بره های پرواری انجام گرفت. طی یک دوره 16 هفته ای، با استفاده از بذر جو، علوفه هیدروپونیک در دوره های زمانی کشت 5 روزه و 7 روزه، تولید گردید و علف سبز تولیدی هر روز برداشت و طی دو آزمایش جداگانه متوالی، در تغذیه بره های پرواری مصرف شد و عملکرد بره ها تعیین گردید. آزمایش اول، با هدف مقایسه عملکرد علف سبز جو نسبت به دانه جو، به مدت 50 روز به طول انجامید که در آن 27 بره نر 6 ماهه با وزن اولیه 40 کیلوگرم به سه گروه تقسیم شدند و به ترتیب با جیره های 1) شاهد، 2) علف سبز جو 5 روزه و 3) علف سبز جو 7 روزه تغذیه شدند. درآزمایش دوم، تعداد 20 راس بره نر با سن حدود 7 ماهه و وزن اولیه 43 کیلو گرم به دو گروه تقسیم شده و گروه اول با جیره شاهد اما گروه دوم با جیره حاوی علف سبز جو 7 روزه به مدت 49 روز تغذیه شدند. براساس نتایج به دست آمده درآزمایش اول، مصرف علف سبز جو سبب محدودیت مصرف خوراک و انرژی دریافتی بره ها، کاهش میزان رشد، بالا رفتن ضریب تبدیل غذایی وکاهش بازده غذایی شد (01/0>P). در آزمایش دوم که با هدف مقایسه عملکرد علف سبز جو با بخش علوفه ای جیره انجام گرفت، از نظر متغیر های مزبور تفاوت معنی داری بین بره های گروه آزمایش با شاهد وجود نداشت، به جز این که میزان ماده خشک مصرفی درگروه آزمایش کاهش نشان داد (05/0>P). محاسبه هزینه درآمد نشان داد بره هایی که در تغذیه آن ها از علف سبز جو استفاده شد، در هر دو آزمایش متحمل زیان دهی شده و نسبت درآمد به هزینه آن ها در مقایسه با جیره شاهد به شدت کاهش یافت و روند منفی نشان داد. به طور کلی، نتایج این پژوهش نشان داد که تبدیل دانه جو به علف سبز در سامانه آبکشت (هیدروپونیک) و مصرف آن در جیره بره های پرواری سبب کاهش عملکرد دام، افزایش هزینه و کاهش بازده اقتصادی می گردد