تغذیه دام و طیور
هوشنگ جعفری؛ پوریا دادور؛ صیفعلی ورمقانی
چکیده
این پژوهش به‌منظور بررسی اثر سطح علوفۀ کنگر فرنگی جیره بر عملکرد رشد، گوارش‌پذیری مواد مغذی و فراسنجه‌های خونی بره‌های نر پرواری انجام شد. از 24 رأس برۀ نر کردی (35/2 ± 18/30 کیلوگرم وزن زنده و سن 7 ماه) در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. جیرههای آزمایشی شامل جیرۀ بدون کنگر فرنگی (شاهد)، جیرۀ حاوی 10 درصد کنگر فرنگی و جیرۀ حاوی 20 درصد ...
بیشتر
این پژوهش به‌منظور بررسی اثر سطح علوفۀ کنگر فرنگی جیره بر عملکرد رشد، گوارش‌پذیری مواد مغذی و فراسنجه‌های خونی بره‌های نر پرواری انجام شد. از 24 رأس برۀ نر کردی (35/2 ± 18/30 کیلوگرم وزن زنده و سن 7 ماه) در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. جیرههای آزمایشی شامل جیرۀ بدون کنگر فرنگی (شاهد)، جیرۀ حاوی 10 درصد کنگر فرنگی و جیرۀ حاوی 20 درصد کنگر فرنگی بودند. دورۀ آزمایش 100 روز بود که 20 روز آن به دورۀ عادت‌پذیری و 80 روز باقیمانده به ثبت داده‌ها و جمع‌آوری نمونه‌ها اختصاص داده شد. نتایج نشان داد که بره‌های تغذیه شده با جیرههای حاوی کنگر فرنگی نسبت به بره‌های تغذیه شده با جیرۀ شاهد دارای افزایش وزن روزانه و بازده استفاده از خوراک بیشتری بودند (05/0P<). با افزایش سطح کنگر فرنگی در جیره، گوارش‌پذیری مادۀ خشک (09/0P=)، مادۀ آلی (09/0P=) و پروتئین خام (10/0P=) به‌طور خطی تمایل به افزایش نشان داد، در حالی‌که گوارش‌پذیری الیاف نامحلول در شویندۀ خنثی تحت تأثیر سطح کنگر فرنگی در جیره قرار نگرفت. بره‌های تغذیه شده با جیرههای حاوی کنگر فرنگی در مقایسه با گروه شاهد دارای غلظت نیتروژن اوره‌ای خون کمتری بودند (05/0P<)، در حالی‌که غلظت گلوکز، پروتئین کل، آلبومین، گلوبولین، کلسترول و تریگلیسرید پلاسمای بره‌ها توسط جیرههای آزمایشی تحت تأثیر قرار نگرفت. به طور کلی تغذیۀ علوفۀ کنگر فرنگی به بره‌های پرواری تا سطح 20 درصد کل جیرۀ کامل مخلوط اثر منفی بر مصرف خوراک و گوارش‌پذیری ظاهری مواد مغذی نداشت و باعث بهبود عملکرد رشد آن‌ها شد.
تغذیه دام و طیور
حسن نبی پور افروزی؛ مهدی بهاری؛ محمدرضا صادقی؛ مریم فرهمندپور
چکیده
در این پژوهش اثر سطوح مختلف مکمل پروبیوتیک مخمری (ساکارومایسس سرویسیه) در جیره بر عملکرد رشد، قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی، برخی فراسنجه‌های خونی و شکمبه‌ای در بره‌های پرواری آمیخته زل بررسی شد. بدین منظور از تعداد 24 رأس بره نرآمیخته زل با آتابای با میانگین وزن2±26 کیلوگرم و با میانگین سن 5/5 ماه در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار ...
بیشتر
در این پژوهش اثر سطوح مختلف مکمل پروبیوتیک مخمری (ساکارومایسس سرویسیه) در جیره بر عملکرد رشد، قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی، برخی فراسنجه‌های خونی و شکمبه‌ای در بره‌های پرواری آمیخته زل بررسی شد. بدین منظور از تعداد 24 رأس بره نرآمیخته زل با آتابای با میانگین وزن2±26 کیلوگرم و با میانگین سن 5/5 ماه در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 6 تکرار به مدت 90 روز استفاده شد. نتایج عملکرد رشد نشان داد که تیمار 8 گرم مکمل پروبیوتیک به طور معنیداری دارای بالاترین وزن نهایی پروار، و پایین‌ترین ضریب تبدیل خوراک بود (05/0>P). در قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی، تیمار 8 گرم مکمل پروبیوتیک دارای بالاترین قابلیت هضم پروتئین خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی بود (05/0>P). در نتایج فراسنجه‌های خونی تفاوت معنیداری در غلظت گلوکز، کلسترول و لیپوپروتئین با دانسیته بالا بین تیمارهای آزمایشی وجود داشت (05/0>P). نتایج صفات لاشه نشان داد که در وزن زنده، درصد ران و درصد سردست، تیمار 8 گرم مکمل پروبیوتیک به طور معنیداری دارای بالاترین مقادیر بود (05/0>P). بیشترین مقدار pH، کل اسیدهای چرب فرار، اسید استیک، اسید پروپیونیک، جمعیت کل باکتری‌ها و پروتوزوآ مایع شکمبه به ترتیب در تیمار 8 گرم مکمل پروبیوتیک مشاهده شد (05/0>P). تیمار 8 گرم مکمل پروبیوتیک دارای بیشترین ضخامت، ارتفاع، عرض و تراکم پرزهای شکمبه بود. نتیجه کلی تحقیق نشان داد که مصرف سطح 8 گرم مکمل پروبیوتیک مخمری سبب بهبود عملکرد رشد، قطعات با ارزش لاشه، قابلیت هضم ظاهری و خصوصیات ریخت‌شناسی پرزهای شکمبه در بره‌های پرواری شد.
تغذیه دام و طیور
عیدی احمدی؛ ایوب عزیزی؛ امیر فدایی فر؛ افروز شریفی
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات سطوح مختلف کنجاله کاملینا (واریته بومی سهیل) بر مصرف مواد مغذی، عملکرد رشد و گوارش‌پذیری مواد مغذی بره‌های نژاد لری-بختیاری بود. از 30 رأس بره نر نژاد لری-بختیاری با دامنه سنی 4 تا 5 ماهه و میانگین وزن زنده 5±5/34 کیلوگرم به‌مدت 56 روز برای این منظور استفاده شد. دام‌ها با سه جیره آزمایشی شامل سطوح صفر، ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثرات سطوح مختلف کنجاله کاملینا (واریته بومی سهیل) بر مصرف مواد مغذی، عملکرد رشد و گوارش‌پذیری مواد مغذی بره‌های نژاد لری-بختیاری بود. از 30 رأس بره نر نژاد لری-بختیاری با دامنه سنی 4 تا 5 ماهه و میانگین وزن زنده 5±5/34 کیلوگرم به‌مدت 56 روز برای این منظور استفاده شد. دام‌ها با سه جیره آزمایشی شامل سطوح صفر، 5 و 10 درصد کنجاله کاملینا که جایگزین کنجاله سویا شده بود و 10 رأس بره (تکرار) در هر تیمار در قالب طرح کاملاً تصادفی تغذیه شدند. نتایج نشان داد که با افزایش سطح کنجاله کاملینا در جیره تا سطح 10 درصد ماده خشک جیره به‌جز مصرف چربی خام که به‌طور خطی افزایش یافت (05/0>P)، مصرف ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، NDF، ADF و انرژی قابل متابولیسم تحت تأثیر قرار نگرفت (05/0<P). همچنین، صفات مربوط به عملکرد رشد بره‌ها شامل وزن نهایی، کل افزایش وزن، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی در طول کل دوره پروار و هر دو هفته یک بار تحت تأثیر جیرههای آزمایشی قرار نگرفت (05/0<P). جیرههای آزمایشی تأثیری روی گوارش‌پذیری مواد مغذی شامل ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، NDF و ADF نداشتند (05/0<P). در کل، نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از رقم بومی کنجاله کاملینا به‌جای کنجاله سویا به‌عنوان یک منبع پروتئینی جدید تا سطح 10 درصد ماده خشک جیره غذایی بره‌های پرواری قابل توصیه است.
ناهید خانی نیا شیخ؛ اسداله تیموری یانسری؛ یداله چاشنی دل
چکیده
در این پژوهش اثر دو منبع کاه (گندم و برنج) و دو منبع نیتروژن غیرپروتئینی (اوره و نیتروزا) در سیلاژ میوه پرتقال کامل بر کیفیت سیلاژ، عملکرد رشد و برخی فراسنجه‌های خونی بره‌های نر پرواری نژاد زل بررسی شد. این پژوهش در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 6 تکرار با بره‌های نر نژاد زل با میانگین سن 5/5 ماه و میانگین وزن 2±24 کیلوگرم به ...
بیشتر
در این پژوهش اثر دو منبع کاه (گندم و برنج) و دو منبع نیتروژن غیرپروتئینی (اوره و نیتروزا) در سیلاژ میوه پرتقال کامل بر کیفیت سیلاژ، عملکرد رشد و برخی فراسنجه‌های خونی بره‌های نر پرواری نژاد زل بررسی شد. این پژوهش در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 6 تکرار با بره‌های نر نژاد زل با میانگین سن 5/5 ماه و میانگین وزن 2±24 کیلوگرم به مدت 75 روز انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل؛1) 6/84 درصد پرتقال + 5/14 درصد کاه گندم + 9/0درصد نیتروزا، 2) 6/84 درصد پرتقال + 5/14 درصد کاه گندم + 9/0 درصد اوره، 3) 6/84 درصد پرتقال + 5/14 درصد کاه برنج+ 9/0 درصد اوره و 4) 6/84 درصد پرتقال+ 5/14 درصد کاه برنج+ 9/0 درصد نیتروزا بودند. افزودن کاه گندم به سیلاژ پرتقال محتوای ماده خشک، خاکستر خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی را به طور معنیداری افزایش و ماده آلی خوراک را کاهش داد (05/0>P). افزودن اوره، مقدار پروتئین خام، چربی خام و pH سیلاژ را به طورمعنی‌داری افزایش و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی و کربوهیدرات غیر الیافی را کاهش داد (05/0>P). نتایج عملکرد رشد نشان داد که وزن پایان پروار، بالاترین و کمترین افزایش وزن روزانه به ترتیب در تیمار 1 و 3 مشاهده شد (05/0>P). نتایج پژوهش نشان داد افزودن کاه گندم به همراه اوره سبب بهبود کیفیت شیمیایی سیلاژ شد. همچنین مقایسه دو منبع کاه و نیتروژن غیرپروتئینی نشان داد که عملکرد رشد بره‌های آزمایشی دارای نتایج یکسانی بود.
صفورا شه روان؛ تقی قورچی؛ بهروز دستار؛ عبدالحکیم توغدری؛ مختار مهاجر
چکیده
هدف از این پژوهش بررسی اثر سطوح مختلف عصاره آویشن بر عملکرد رشد و قابلیت هضم مواد مغذی در بره‌ها و بزغاله‌های پرواری بود. برای این منظور ۱۵ راًس بزغاله ۳ ماهه با میانگین وزن اولیه ۲/۱± ۳/۱۷ کیلوگرم و ۱۵ راًس بره ۳ ماهه از نژاد دالاق با میانگین وزن اولیه ۵/۱± ۴/۲۱ کیلوگرم به‌طور تصادفی با یکی از ۳ جیره: ۱) بدون عصاره آویشن، ۲) ...
بیشتر
هدف از این پژوهش بررسی اثر سطوح مختلف عصاره آویشن بر عملکرد رشد و قابلیت هضم مواد مغذی در بره‌ها و بزغاله‌های پرواری بود. برای این منظور ۱۵ راًس بزغاله ۳ ماهه با میانگین وزن اولیه ۲/۱± ۳/۱۷ کیلوگرم و ۱۵ راًس بره ۳ ماهه از نژاد دالاق با میانگین وزن اولیه ۵/۱± ۴/۲۱ کیلوگرم به‌طور تصادفی با یکی از ۳ جیره: ۱) بدون عصاره آویشن، ۲) ۲۵۰ میلیلیتر عصاره آویشن، ۳) ۵۰۰ میلیلیتر عصاره آویشن به مدت ۸۴ روز و به‌صورت انفرادی تغذیه شدند. نتایج آزمایش نشان داد سطوح مختلف عصاره آویشن اثر معنیداری بر افزایش وزن روزانه و خوراک مصرفی در کل دوره در هر دو گونه داشت، به‌نحوی‌که در دام‌های تغذیه شده با ۲۵۰ میلیلیتر عصاره آویشن نسبت به سایر تیمارها بیشتر بود. و تیمار حاوی ۵۰۰ میلیلیتر عصاره آویشن کمترین افزایش وزن، وزن نهایی و خوراک مصرفی را در کل دوره پرورش داشت. همچنین بره‌ها نسبت به بزغاله‌ها به‌طور معنیداری افزایش وزن بهتر و مصرف خوراک بیشتری داشتند . همچنین عصاره آویشن قابلیت هضم ماده آلی و NDF را کاهش و قابلیت هضم ماده خشک را افزایش داد. در کل نتایج نشان داد بهترین سطح استفاده از عصاره آویشن در جیره بره‌ها و بزغاله‌های پرواری ۲۵۰ میلیلیتر بود و در این سطح بهترین عملکرد رشد به‌دست آمد. همچنین بره‌ها نسبت به بزغاله‌ها بیشتر تحت تاثیر عصاره آویشن قرار گرفتند.
یاسر منظری توکلی؛ مژگان مظهری؛ امید علی اسماعیلی پور؛ امیر موسایی
چکیده
در این پژوهش از 160 جوجه گوشتی نر یک‌روزه سویه راس 308 به منظور مقایسه اثر تغییر هفتگی سطوح انرژی و پروتئین جیره با سیستم Ross و NRC بر عملکرد، خصوصیات لاشه و برخی فراسنجه‌های خونی استفاده شد. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و چهار تکرار (10 پرنده در هر تکرار) انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) جیره فرموله شده مطابق با توصیه ...
بیشتر
در این پژوهش از 160 جوجه گوشتی نر یک‌روزه سویه راس 308 به منظور مقایسه اثر تغییر هفتگی سطوح انرژی و پروتئین جیره با سیستم Ross و NRC بر عملکرد، خصوصیات لاشه و برخی فراسنجه‌های خونی استفاده شد. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و چهار تکرار (10 پرنده در هر تکرار) انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) جیره فرموله شده مطابق با توصیه NRC 2) جیره فرموله شده مطابق با احتیاجات سویه راس، 3 و 4) جیرههای فازی یک و دو با سطوح متغیر انرژی و پروتئین از هفته اول تا ششم بودند. نتایج نشان داد که کاهش انرژی و پروتئین جیره تا 14روزگی اثر معنیداری بر صفات عملکردی نداشت، اما در دوره رشد، پایانی و کل دوره اثر تیمارها بر صفات عملکردی معنیدار شد (05/0P<). در محاسبه هزینه خوراک بیشترین هزینه متعلق به سیستم NRC وکمترین هزینه متعلق به جیره فازی دو بود. بهترین افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی در جوجههای تغذیه شده با سیستم Ross و پس از آن جوجههای تغذیه شده با NRC و جیره فازی یک دیده شد. اثر تیمارها بر وزن نسبی سینه، چربی بطنی و طحال معنیدار بود (05/0P<). اثر تیمارها بر گلوکز و کلسترول و سلول‌های خون معنیدار نبود. بنابراین، تغییر هفتگی جیره در صورتیکه سطح انرژی جیره در هفته ششم به کمتر از 3100 کیلوکالری بر کیلوگرم و پروتئین به کمتر از 19 درصد افت نکند، (جیره فازی یک) نه تنها منجر به افت عملکرد رشد نمی‌شود، بلکه منجر به کاهش هزینه خوراک مصرفی می‌گردد.
حیدر زرقی؛ سونیا زکی زاده؛ علی دهقان؛ علی زنگنه
چکیده
این آزمایش به منظور بررسی اثر افزودن سطوح مختلف پودر برگ آویشن به جیرههای بر پایه گندم با سطح تراکم مواد مغذی پایین بر شاخصهای عملکرد رشد، وزن نسبی اندامهای گوارشی، ایمنی همورال و متابولیتهای سرم خون جوجه های گوشتی انجام شد. تعداد 160 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه سویه "راس 308" در یک طرح کاملاً تصادفی بین چهار تیمار (افزودن سطوح صفر،0.4، ...
بیشتر
این آزمایش به منظور بررسی اثر افزودن سطوح مختلف پودر برگ آویشن به جیرههای بر پایه گندم با سطح تراکم مواد مغذی پایین بر شاخصهای عملکرد رشد، وزن نسبی اندامهای گوارشی، ایمنی همورال و متابولیتهای سرم خون جوجه های گوشتی انجام شد. تعداد 160 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه سویه "راس 308" در یک طرح کاملاً تصادفی بین چهار تیمار (افزودن سطوح صفر،0.4، 0.8 و 1.2 درصد پودر برگ خشک شده گیاه آویشن به جیره) با 4 تکرار و 10 قطعه پرنده در هر تکرار به طور تصادفی تقسیم شدند. افزودن پودر برگ آویشن در سطح 0.4 درصد به جیره باعث افزایش معنیدار رشد (0.05>P) و بهبود معنیدار ضریب تبدیل غذایی در دوره سنی 18-1 روزگی شد (0.05>P) اما در دوره های سنی 30-19، 49-31 و 49-1 روزگی اثر معنیداری بر شاخصهای عملکرد رشد نداشت. افزودن پودر برگ آویشن به جیره مصرفی در سطوح 0.8 و 1.2 درصد باعث کاهش معنیدار وزن نسبی روده کوچک، در سطح 0.8 درصد باعث افزایش معنیدار غلظت تریگلیسرید و کلسترول کل سرم خون در سن 49 روزگی شد (0.05>P). افزودن پودر برگ آویشن تأثیر معنیداری بر تولید آنتی بادی بر علیه گلبولهای قرمز خون گوسفندی تزریق شده در سنین 18 و 25 روزگی نداشت. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که استفاده از پودر برگ آویشن در جیره بر پایه گندم جوجه های گوشتی تنها در دوره سنی آغازین (18-1 روزگی) به عنوان محرک رشد موثر است.
صیفعلی ورمقانی؛ هوشنگ جعفری؛ قاسم مقصودی نژاد
چکیده
این تحقیق به منظور بررسی تأثیر گیاه دارویی جغجغه (Prosopis farcta) بر عملکرد رشد، خصوصیات لاشه و فراسنجه‌های بیوشیمیایی سرم خون جوجههای گوشتی اجراء شد. در این آزمایش، تعداد 288 قطعه جوجه‌گوشتی یک‌روزه مخلوط نر و ماده (سویه راس- 308) با 3 تیمار و 4 تکرار و 24 جوجه در هر تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی به مدت 49 روز مورد مطالعه قرار گرفتند. جیرههای ...
بیشتر
این تحقیق به منظور بررسی تأثیر گیاه دارویی جغجغه (Prosopis farcta) بر عملکرد رشد، خصوصیات لاشه و فراسنجه‌های بیوشیمیایی سرم خون جوجههای گوشتی اجراء شد. در این آزمایش، تعداد 288 قطعه جوجه‌گوشتی یک‌روزه مخلوط نر و ماده (سویه راس- 308) با 3 تیمار و 4 تکرار و 24 جوجه در هر تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی به مدت 49 روز مورد مطالعه قرار گرفتند. جیرههای غذایی شامل جیره پایه (جیره شاهد) و جیره پایه به علاوه 1 و 2 درصد پودر گیاه کامل جغجغه بودند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان دهنده اختلاف معنیدار میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک میان تیمارهای آزمایشی بود، به طوری که جوجههای دریافت کننده جیره حاوی 2 درصد گیاه جغجغه در مقایسه با سایر تیمارها بیشترین ضریب تبدیل غذایی را در پایان دوره پرورش داشتند (01/0P<). با وجود این که میزان خوراک مصرفی روزانه تحت تأثیر استفاده از گیاه جغجغه قرار نگرفت اما درصد تلفات در گروه‌های حاوی گیاه جغجغه به طور معنیداری کمتر از گروه شاهد بود (05/0P<). همچنین، سطوح مختلف جغجغه سبب کاهش معنیدار مقادیر کلسترول کل و کلسترول LDL سرم خون جوجههای گوشتی شد(05/0P<). نتایج آزمایش حاضر نشان میداد که استفاده از پودر گیاه جغجغه در جیره غذایی جوجههای گوشتی در سطح 1 درصد نه تنها تأثیر سوئی بر عملکرد رشد ندارد، بلکه باعث کاهش کلسترول کل، کلسترول LDL و تلفات نیز می‌شود
حمیدرضا صحرائی؛ شهاب قاضی؛ علی کیانی
چکیده
در این آزمایش، تاثیر پنج تیمار آزمایشی شامل جیرههای حاوی صفر، 15، 25، 35 و 45 درصد باقلای فراوری شده با آنزیم در قالب طرح کاملاً تصادفی بر روی جوجه گوشتی از سن 7 تا 35 روزگی بررسی شد. نتایج نشان دادندافزودن باقلا به جیره، موجب بهبود مصرف خوراک، رشد، ضریب تبدیل خوراک و همچنین افزایش شاخص راندمان اقتصادی می شود. استفاده از باقلای فرآوری ...
بیشتر
در این آزمایش، تاثیر پنج تیمار آزمایشی شامل جیرههای حاوی صفر، 15، 25، 35 و 45 درصد باقلای فراوری شده با آنزیم در قالب طرح کاملاً تصادفی بر روی جوجه گوشتی از سن 7 تا 35 روزگی بررسی شد. نتایج نشان دادندافزودن باقلا به جیره، موجب بهبود مصرف خوراک، رشد، ضریب تبدیل خوراک و همچنین افزایش شاخص راندمان اقتصادی می شود. استفاده از باقلای فرآوری شده اثر معنی داری بر وزن نسبی لاشه، چربی شکمی، سینه، ران و بخشهای مختلف کانال گوارش ندارد. افزودن دانه باقلا فراوری شده با آنزیم به جیره مرغ گوشتی در دوره سنی 7 تا 14 روزگی بایستی محدود به 25 تا 35 درصد باشد و در سن بالاتر قابل افزایش تا 45 درصد است.
مختار فتحی؛ تیمور تنها
چکیده
آزمایشی با240قطعه جوجه گوشتی نر(راس 308) برای بررسی تاثیر مکمل ال-آرژنین بر وضعیت آنتیاکسیدانی و عملکرد جوجه هایگوشتی درگیر با آسیت انجام شد. جوجهها، به طور کاملاً تصادفی به سه تیمار با 4 تکرار و 20 پرنده در هر تکرار اختصاص یافتند. برای القای سندرم آسیت، همه جوجهها در دمای سرد طبق برنامه دمایی ویژه پرورش یافتند. 3 تیمار آزمایشی ...
بیشتر
آزمایشی با240قطعه جوجه گوشتی نر(راس 308) برای بررسی تاثیر مکمل ال-آرژنین بر وضعیت آنتیاکسیدانی و عملکرد جوجه هایگوشتی درگیر با آسیت انجام شد. جوجهها، به طور کاملاً تصادفی به سه تیمار با 4 تکرار و 20 پرنده در هر تکرار اختصاص یافتند. برای القای سندرم آسیت، همه جوجهها در دمای سرد طبق برنامه دمایی ویژه پرورش یافتند. 3 تیمار آزمایشی عبارت بودند از: 1- شاهد، که با جیره غذایی پایه حاوی 3/1% ال-آرژنین تغذیه شدند 2- تیمار 15/0% ال-آرژنین در آب آشامیدنی که به همراه جیره پایه تغذیه شدند 3- تیمار 3/0% ال-آرژنین در آب آشامیدنی که به همراه جیره پایه تغذیه شدند.اندازهگیری فعالیت آنزیمهای آنتیاکسیدانی گلوتاتیون پراکسیداز (GPX)، سوپراکسیددیسموتاز(SOD) خون و کبد، هم چنین سطوح مالوندیآلدئید (MDA) پلاسما و کبد نیز در روزهای 21 و 42 اندازه گیری شدند. در 42 روزگی ،2 جوجه از هر تکرار به طور تصادفی انتخاب و کشتار شدند و شاخص آسیتی (وزن بطن راست به کل بطنها) محاسبه شد.تلفات به صورت روزانه ثبت گردید و جوجههای تلف شده، برای بررسی دلیل مرگ، تشریح شدند.افزایش وزن بدن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل خوراک به صورت هفتگی و از هفته سوم اندازهگیری شدند. نتایج عملکرد نشان دادند، جوجههای تیمار 3/0% ال-آرژنین در مقایسه با سایر تیمارها، دارای بیشترین افزایش وزن و کمترین ضریب تبدیل خوراک درکل دوره بودند. نتایج آزمایشات خونی نیز نشان دادند، در روز 42،جوجه های تیمار 3/0% ال-آرژنین دارای کمترین MDA پلاسمایی بودند. هم چنین فعالیت آنزیم GPX پلاسما در جوجههای تیمار 3/0% ال-آرژنین ، به طور معنیداری بالاتر از سایر تیمارها بود (05/0P<). فعالیت آنزیمهای آنتی اکسیدانی و سطح MDA کبد به طور معنی داری تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت (05/0P>).هم چنین، کمترین نسبت شاخص آسیتی در روز 42 و میزان تلفات ناشی از آسیت در کل دوره نیز در جوجههای تیمار 3/0% ال-آرژنین مشاهده شد. به طورکلی میتوان نتیجهگیری کرد که تجویز 3/0% ال-آرژنین در آب آشامیدنی میتواند با بهبود وضعیت آنتیاکسیدانی در جوجههای گوشتی عملکرد را بهبود داده و تلفات آسیتی را کاهش دهد.
