تغذیه دام و طیور
سعید غلامیان؛ تقی قورچی؛ بهنام قربانی؛ محمد اسدی
چکیده
به‌منظور تعیین روند تجزیه‌پذیری پنبه‌دانه و مقایسۀ سطوح مختلف پنبه‌دانه در جیرۀ پرواری بر عملکرد، گوارش‌پذیری و فراسنجههای خونی بره‌های نر دالاق دو آزمایش انجام شد. در آزمایش اول به‌منظور تعیین روند تجزیه‌پذیری شکمبه‌ای ماده خشک و پروتئین خام پنبه‌دانه با استفاده از روش کیسه نایلونی از 4 رأس گوسفند دالاق فیستولا گذاری‌شده ...
بیشتر
به‌منظور تعیین روند تجزیه‌پذیری پنبه‌دانه و مقایسۀ سطوح مختلف پنبه‌دانه در جیرۀ پرواری بر عملکرد، گوارش‌پذیری و فراسنجههای خونی بره‌های نر دالاق دو آزمایش انجام شد. در آزمایش اول به‌منظور تعیین روند تجزیه‌پذیری شکمبه‌ای ماده خشک و پروتئین خام پنبه‌دانه با استفاده از روش کیسه نایلونی از 4 رأس گوسفند دالاق فیستولا گذاری‌شده استفاده شد. در آزمایش دوم، به‌منظور تعیین عملکرد پروار، از 16رأس برۀ نر با میانگین وزن 3/1±57/27 کیلوگرم و سن ۱۰±120 روزگی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار به‌مدت 84 روز استفاده شد. خوراک مصرفی در تیمار دریافت‌کننده 7 درصد پنبه دانه بیشترین مقدار و تیمار دریافت‌کننده 21 درصد کمترین پنبه دانه مقدار بود)05/0(P<. همچنین کمترین ضریب تبدیل خوراک مربوط به بره‌های دریافت‌کننده سطح 14 درصد پنبه دانه بود. افزایش پنبه‌دانه سبب کاهش معنی‌دارگوارش‌پذیری ماده خشک شد. همچنین بره‌های دریافت‌کننده 21 درصد پنبه‌دانه بیشترین گوارش‌پذیری عصاره اتری را داشتد )05/0(P<. با افزایش سطح پنبه‌دانه در جیرۀ گوارش‌پذیری چربی خام افزایش یافت، به‌طوری‌که بالاترین میزان گوارش‌پذیری چربی خام در تیمار دریافت‌کننده ۲۱ درصد پنبه‌دانه مشاهده شد (05/0>P). بیشترین گوارش‌پذیری الیاف نامحلول در شویندۀ خنثی در جیره شاهد و کمترین میزان آن در جیرۀ 7 درصد پنبه دانه مشاهده شد (05/0>P). به‌طور کلی با توجه به نتایج حاضر، پنبه دانه را می‌توان تا 14 درصد در جیرۀ بره‌های پرواری دالاق استفاده نمود.
ارسلان نباتی؛ سید داود شریفی؛ شکوفه غضنفری؛ وحید محمدی
چکیده
این آزمایش با هدف بررسی تأثیر سطوح درجه‌بندی کراتین مونوهیدرات در جیره‌هایی با سطوح مختلف پروتئین بر علکرد، خصوصیات لاشه، و برخی فراسنجههای خونی ، اجرا شد. تعداد 320 قطعه جوجه گوشتی یک‌روزه مخلوط نر و ماده سویه‌ی راس 308 به‌صورت فاکتوریل 4×2، با چهار سطح کراتین (صفر، 1/0، 3/0، 5/0 درصد)، و دو سطح پروتئین(احتیاجات سویه‌ی راس 308 و 10 درصد ...
بیشتر
این آزمایش با هدف بررسی تأثیر سطوح درجه‌بندی کراتین مونوهیدرات در جیره‌هایی با سطوح مختلف پروتئین بر علکرد، خصوصیات لاشه، و برخی فراسنجههای خونی ، اجرا شد. تعداد 320 قطعه جوجه گوشتی یک‌روزه مخلوط نر و ماده سویه‌ی راس 308 به‌صورت فاکتوریل 4×2، با چهار سطح کراتین (صفر، 1/0، 3/0، 5/0 درصد)، و دو سطح پروتئین(احتیاجات سویه‌ی راس 308 و 10 درصد بالاتر از احتیاجات)، 4 تکرار استفاده شد. خونگیری در سن 35 روزگی انجام شد. جهت بررسی خصوصیات لاشه، در انتهای آزمایش دو قطعه پرنده از هر تکرار به‌صورت تصادفی انتخاب، توزین و کشتار شد. 10 درصد پروتئین بالاتر از احتیاجات افزایش وزن روزانه، وزن زنده، بازده لاشه، وزن نسبی کبد و سینه را افزایش، و ضریب تبدیل و چربی شکمی را کاهش داد(05/0 P). افزودن 3/0 و 5/0 درصد کراتین منوهیدرات به جیره، بازده لاشه و وزن نسبی سینه و ران را نسبت به سایر گروه‌ها افزایش داد(05/0 P). سطوح پروتئین و کراتین تأثیری بر سلولهای ایمنی و تیتر نیوکاسل نداشت، با این‌حال داده‌ها بیانگر افزایش عددی لنفوسیت، منوسیت و تیتر نیوکاسل و کاهش هتروفیل بود. غلظت کراتینین در خون پرندگان تغذیه شده با سطوح 3/0 و 5/0 درصد کراتین منوهیدرات بالاتر از جوجههای تغذیه شده با 1/0 درصد کراتین منوهیدرات و گروه شاهد بود(05/0 P). نتایج نشان داد علاوه بر اثرات مفید کراتین در سطوح بالا و 10 درصد پروتئین بالاتر از احتیاجات بر عملکرد و صفات لاشه، غلظت کراتینین خون افزایش می‌باید که احتمالاً می‌تواند منجر به بهبود عملکرد سیستم ایمنی شود.
حسین جهانیان نجف آبادی؛ اسماعیل کاظمی
چکیده
به‌منظور ارزیابی تأثیر سطوح پودر دانه اسپند در جیره غذایی بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجههای گوشتی، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار و 18 قطعه پرنده در هر تکرار به مدت 6 هفته انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد (حاوی ذرت و کنجاله سویا) و جیرههای 2، 3 و 4 به ترتیب حاوی 02/0 درصد آنتیبیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین، ...
بیشتر
به‌منظور ارزیابی تأثیر سطوح پودر دانه اسپند در جیره غذایی بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجههای گوشتی، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار و 18 قطعه پرنده در هر تکرار به مدت 6 هفته انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد (حاوی ذرت و کنجاله سویا) و جیرههای 2، 3 و 4 به ترتیب حاوی 02/0 درصد آنتیبیوتیک محرک رشد ویرجینیامایسین، 25/0 و 50/0 درصد پودر دانه اسپند بودند. مصرف خوراک، وزن بدن، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک در پایان هر دوره پرورش و نیز کل دوره آزمایش، اندازه‌گیری و تلفات به‌صورت روزانه ثبت شدند. در پایان دوره آزمایش، دو قطعه پرنده از هر تکرار انتخاب، کشتار و ویژگیهای لاشه، اندام‌های محوطه شکمی و وزن و طول بخش‌های مختلف روده، اندازه‌گیری شدند. نتایج این مطالعه نشان داد که در دوره رشد، پایانی و نیز کل دوره پرورش، میزان مصرف خوراک، وزن بدن و افزایش وزن جوجههای تغذیه شده با جیره حاوی 50/0 درصد پودر دانه اسپند به‌طور معنیداری کمتر از سایر تیمارها بود (05/0>P). درصد چربی محوطه شکمی جوجههای تغذیه شده با جیره حاوی 50/0 درصد پودر دانه اسپند به‌طور بسیار معنیداری (01/0>P) کمتر و درصد پیش‌معده، سنگدان و دوازدهه آنها به‌طور معنیداری (05/0>P) بیشتر از سایر تیمارها بود. بر طبق نتایج این آزمایش، به نظر میرسد که اگرچه استفاده از پودر دانه اسپند در جیره، عملکرد را کاهش می‌دهد ولی می‌تواند کیفیت و پایداری اکسیداتیو لاشه جوجههای گوشتی را از طریق کاهش درصد چربی محوطه شکمی افزایش دهد.
شادی الماسی؛ میلاد منافی؛ مهدی هدایتی؛ روح الله کریمی
چکیده
این آزمایش جهت بررسی مقایسه اثر انگور‌یاقوتی (V. venifera) با پاداکسنده تجاری (BHT) بر عملکرد، فراسنجههای بیوشیمیایی و خصوصیات لاشه در جوجههای گوشتی انجام گرفت. 150 قطعه جوجه یک‌روزه گوشتی سویه راس 308 جنس نر، در پنج گروه آزمایشی، سه تکرار و ده قطعه جوجه در هر تکرار در قالب طرح کامل تصادفی به مدت 42 روز مورد آزمایش قرار گرفتند. گروه‌های ...
بیشتر
این آزمایش جهت بررسی مقایسه اثر انگور‌یاقوتی (V. venifera) با پاداکسنده تجاری (BHT) بر عملکرد، فراسنجههای بیوشیمیایی و خصوصیات لاشه در جوجههای گوشتی انجام گرفت. 150 قطعه جوجه یک‌روزه گوشتی سویه راس 308 جنس نر، در پنج گروه آزمایشی، سه تکرار و ده قطعه جوجه در هر تکرار در قالب طرح کامل تصادفی به مدت 42 روز مورد آزمایش قرار گرفتند. گروه‌های آزمایشی شامل: شاهد (جیره پایه بدون هیچ‌گونه افزودنی)؛ جیره پایه بههمراه 150 ppm عصارهمتانولی انگور؛ جیره پایه بههمراه سه درصد تفاله انگور؛ جیره پایه بههمراه سه درصد عصاره آبی انگور و جیره پایه بههمراه 200 ppm پاداکسنده تجاری BHT بودند. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد استفاده از گروه‌های آزمایشی بکار گرفته تاثیر معنیداری از لحاظ آماری بر پارامتر‌های عملکردی شامل وزن بدن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی، آنزیم‌های کبدی و اجزای روده نداشتند.گروه آزمایشی تفاله‌انگور یاقوتی به میزان سه درصد در جیره جوجههای گوشتی منجر به کاهش معنیدار کلسترول، تری گلیسیرید، LDL و افزایش معنیدار میزان HDL سرم خون گردید. در رابطه با خصوصیات لاشه نیز سبب افزایش معنیدار وزن نسبی لاشه، سینه و کاهش وزن سنگدان و کبد در جوجههای گوشتی در مقایسه با گروه آزمایشی شاهد گردید. بنابر‌این با توجه به نتایج حاصل، گروه آزمایشی حاوی تفاله انگور یاقوتی می‌تواند جایگزین مناسبی برای پاداکسنده تجاری BHT به-منظور بهبود فراسنجههای بیوشیمیایی و خصوصیات لاشه جوجههای گوشتی در نظر گرفته شود.
مهرنوش حاج محمدی؛ محمد سالارمعینی؛ محسن افشارمنش؛ هادی توکلی
چکیده
این پژوهش به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف پودر زنجبیل و مقایسه آن با آنتیبیوتیک فلاووفسفولیپول بر عملکرد، مورفولوژی ناحیه ژژنوم و جمعیت میکروبی ناحیه ایلئوم روده کوچک و همچنین عیار آنتیبادی علیه گلبول قرمزگوسفند در جوجههای گوشتی نر انجام شد. این آزمایش با تعداد 200 قطعه جوجه گوشتی سویه راس- 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار، ...
بیشتر
این پژوهش به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف پودر زنجبیل و مقایسه آن با آنتیبیوتیک فلاووفسفولیپول بر عملکرد، مورفولوژی ناحیه ژژنوم و جمعیت میکروبی ناحیه ایلئوم روده کوچک و همچنین عیار آنتیبادی علیه گلبول قرمزگوسفند در جوجههای گوشتی نر انجام شد. این آزمایش با تعداد 200 قطعه جوجه گوشتی سویه راس- 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار، 4 تکرار و تعداد 10 قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 42 روز به اجرا درآمد. تیمارها شامل: 1) شاهد (جیره پایه)، 2) شاهد + 04/0درصد آنتیبیوتیک فلاووفسفولیپول، 3) شاهد + 3/0 درصد پودر زنجبیل، 4) شاهد + 6/0 درصد پودر زنجبیل، 5) شاهد + 9/0 درصد پودر زنجبیل بودند. جیره‌ها در مراحل آغازین (یک تا 10 روزگی)، رشد (11تا 24 روزگی) و پایانی ( 25 تا 42 روزگی) مورد استفاده قرار گرفتند. بر طبق نتایج، صفات عملکردی (افزایش وزن روزانه، خوراک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل خوراک) وخصوصیات لاشه (وزن نسبی سینه، ران، قلب، سنگدان،کبد، پیش-معده و چربی محوطه بطنی) تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند. استفاده از سطوح مختلف پودر زنجبیل در مقایسه با گروه‌های شاهد و آنتیبیوتیک، سبب افزایش جمعیت لاکتوباسیل‌ها در بخش ایلئوم شد (01/0>P). طول پرز و نسبت طول پرز به عمق کریپت در بخش ایلئوم فوقانی (ژژنوم) جوجههای تغذیه شده با پودر زنجبیل از گروه‌های شاهد و آنتیبیوتیک بیشتر بود (01/0>P). میزان عیار آنتیبادی علیه گلبول قرمز گوسفند در سرم خون جوجههای تغذیه شده با پودر زنجبیل و آنتیبیوتیک بیشتر از گروه شاهد گردید (01/0>P).
محمد ابراهیم نوریان سرور؛ سعیده کاظمی؛ محمد مهدی معینی؛ زهرا نیکو صفت
چکیده
هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر مکمل روی-متیونین و سولفات روی بر صفات رشد، خصوصیات لاشه و غلظت عنصر روی و عنصر مس سرم خون و غلظت روی (میلی‌گرم/کیلوگرم) در بافت‌های مختلف لاشه و خصوصیات لاشه شامل صفات طولی، وزن بخش‌های مختلف و آلایش‌های داخلی و خارجی آن در بره‌های سنجابی بود. نتایج نشان داد استفاده از مکمل سولفات روی سبب کاهش معنیدار ...
بیشتر
هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر مکمل روی-متیونین و سولفات روی بر صفات رشد، خصوصیات لاشه و غلظت عنصر روی و عنصر مس سرم خون و غلظت روی (میلی‌گرم/کیلوگرم) در بافت‌های مختلف لاشه و خصوصیات لاشه شامل صفات طولی، وزن بخش‌های مختلف و آلایش‌های داخلی و خارجی آن در بره‌های سنجابی بود. نتایج نشان داد استفاده از مکمل سولفات روی سبب کاهش معنیدار ماده خشک مصرفی؛ وزن نهایی، وزن لاشه بدون دنبه و طول لاشه نسبت به دو گروه شاهد و مکمل روی آلی گردید (05/0>P). مکمل روی آلی سبب افزایش‌معنی‌دار طول ران و دست گردید (001/0=P). غلظت روی در دو عضله چهار سر ران (Quadriceps femoris) و راسته (Longissimus dorsi ) تحت تأثیر استفاده از مکمل روی آلی یا معدنی روی قرار نگرفت ولی غلظت روی در بافت‌های پانکراس، شش و قلب بره‌های دریافت کننده مکمل روی آلی؛ بیشتر از دو گروه دیگر بود (001/0=P). اندازه‌گیری غلظت عنصر روی در مدفوع نشان داد زیست فراهمی مکمل سولفات روی کمتر از مکمل روی-متیونین می‌باشد (001/0=P). غلظت عنصر روی و مس سرم در بره‌های دریافت کننده مکمل روی آلی و معدنی تحت تأثیر مکمل معدنی روی قرار نگرفت(05/0<P). نتایج این آزمایش نشان داد، استفاده از مکمل روی معدنی (سولفات روی)، رشد و مقدار خوراک مصرفی بره‌ها را کاهش می‌دهد؛ اگر چه ضریب تبدیل خوراک تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. همچنین استفاده از مکمل روی آلی (روی متیونین) تأثیری بر رشد بره‌ها نداشت ولی سبب افزایش غلظت عنصر روی در بافت شش و قلب گردید.
علی محمد حسینی؛ فرشید خیری؛ مرتضی کرمی؛ یاسر رحیمیان
چکیده
به منظور بررسی اثر استفاده از سطوح مکمل فسفولیپیدی و نوع روغن برعملکرد و فراسنجه های خونی بلدرچین ژاپنی انجام شد. در این تحقیق از270 قطعه بلدرچین ژاپنی از سن هفت روزگی در قالب طرح کاملأ تصادفی به صورت فاکتوریل 3×3 با 9 تیمار و3 تکرار و 10 قطعه در هر واحد آزمایشی استفاده شد. جیره های آزمایشی شامل ترکیب سه سطح مکمل فسفولیپیدی(صفر، 1/0 و 2/0درصد)وسه ...
بیشتر
به منظور بررسی اثر استفاده از سطوح مکمل فسفولیپیدی و نوع روغن برعملکرد و فراسنجه های خونی بلدرچین ژاپنی انجام شد. در این تحقیق از270 قطعه بلدرچین ژاپنی از سن هفت روزگی در قالب طرح کاملأ تصادفی به صورت فاکتوریل 3×3 با 9 تیمار و3 تکرار و 10 قطعه در هر واحد آزمایشی استفاده شد. جیره های آزمایشی شامل ترکیب سه سطح مکمل فسفولیپیدی(صفر، 1/0 و 2/0درصد)وسه نوع روغن(کلزا، طیور و مخلوط روغن های کلزا و طیور) به میزان دو درصد بود. خوراک مصرفی و ضریب تبدیل خوراک تحت تأثیر نوع روغن قرار نگرفت. استفاده از روغن طیور و کلزا به همراه فسفولیپید وزن و میزان خوراک مصرفی بلدرچین ها را کاهش و ضریب تبدیل خوراک را افزایش داد(05/0p<). استفاده از روغن طیوربدون مکمل فسفولیپید و با (1/0) درصد مکمل فسفولیپید وزن سینه و ران را در بلدرچین ها به طور معنی دار افزایش داد(05/0p<). استفاده از روغن طیور در جیره همراه با مکمل فسفولیپیدی تأثیر معنی داری بر فراسنجه های خونی داشت، به طوری که غلظت HDL را افزایش داد، اما در مورد کلسترول و تری گلیسرید استفاده از روغن طیور با فسفو لیپید تفاوت معنی داری با تیمار روغن طیور بدون فسفولیپید نداشت. یشترین میزان نوتروفیل ها مربوط به تیمار دریافت کننده ی روغن کلزا به همراه سطح 1/0 درصد مکمل فسفولیپید بود. در کل استفاده از روغن طیور به همراه مکمل فسفولیپیدی در جیره موجب بهبود خصوصیات لاشه و فراسنجه های خونی و هماتولوژیکی را در جهت مثبت تحت تأثیر قرار داد.
مهدی صوفی محمدی؛ حسین مروج؛ محمود شیوازاد
چکیده
این آزمایش به منظور تعیین اثرات منابع مختلف پودر چربی و دو منبع فسفر بر عملکرد رشد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی در دوره رشد و پایانی، با 120 قطعه جوجه گوشتی نر سویه تجاری راس 308 در قالب طرح بلوک کامل تصادفی به صورت فاکتوریل (سه منبع مختلف چربی × دو منبع فسفر) با شش تیمار و چهار تکرار انجام شد. منابع چربی شامل پودر چربی با منشا گیاهی، ...
بیشتر
این آزمایش به منظور تعیین اثرات منابع مختلف پودر چربی و دو منبع فسفر بر عملکرد رشد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی در دوره رشد و پایانی، با 120 قطعه جوجه گوشتی نر سویه تجاری راس 308 در قالب طرح بلوک کامل تصادفی به صورت فاکتوریل (سه منبع مختلف چربی × دو منبع فسفر) با شش تیمار و چهار تکرار انجام شد. منابع چربی شامل پودر چربی با منشا گیاهی، پودر چربی خالص پالم و پودر چربی مخلوط گیاهی - حیوانی و منابع فسفر شامل دی کلسیم فسفات و اسید فسفریک بودند. میانگین خوراک مصرفی روزانه، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی در کل دوره پرورش تحت تاثیر منابع چربی قرار نگرفت (05/0P>). دو منبع دی کلسیم فسفات و اسید فسفریک از لحاظ میانگین خوراک مصرفی روزانه، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی در کل دوره پرورش تفاوت معنیداری نداشتند (05/0<P). اثر متقابل منابع چربی و فسفر بر میانگین خوراک مصرفی روزانه، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی معنیدار نبود (05/0<P). درصد لاشه آماده طبخ، سینه، ران، چربی حفره بطنی پرندگان تغذیه شده با منابع پودر چربی تفاوت معنیدار نداشت (05/0P>). مقایسه تیمارها از لحاظ سهم هزینه خوراک در تولید یک کیلوگرم وزن زنده در کل دوره پرورش نشان داد که جیره حاوی پودر چربی با منشا گیاهی دارای بیشترین و پودر چربی مخلوط گیاهی – حیوانی دارای کمترین هزینه خوراک می‌باشند. نتایج این آزمایش نشان داد که تفارت معنی داری از لحاط عملکرد و خصوصیات لاشه پرندگان بین منابع مختلف پودر چربی وجود نداشت.
تقی قورچی؛ سیدمحمدمهدی سیدالموسوی؛ ابراهیم زینلی؛ زهره کریمی؛ آشور محمد قره باش
چکیده
به منظور بررسی توان پرواری بره ها با استفاده از چرای مستقیم علوفه جو از 21 راس بره نر نژاد آتابای (دالاق) با وزن اولیه 0.4 ±22.5 کیلوگرم در قالب یک طرح کامل تصادفی، با 3 تیمار و 7 تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل تیمار اول (شاهد): استفاده از جیره پرواری، تیمار دوم: یک ماه چرا و 2 ماه جیره پروار و تیمار سوم: دو ماه چرا و یک ماه جیره پروار ...
بیشتر
به منظور بررسی توان پرواری بره ها با استفاده از چرای مستقیم علوفه جو از 21 راس بره نر نژاد آتابای (دالاق) با وزن اولیه 0.4 ±22.5 کیلوگرم در قالب یک طرح کامل تصادفی، با 3 تیمار و 7 تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل تیمار اول (شاهد): استفاده از جیره پرواری، تیمار دوم: یک ماه چرا و 2 ماه جیره پروار و تیمار سوم: دو ماه چرا و یک ماه جیره پروار بودند. تاثیر تیمارها بر وزن نهایی و مصرف خوراک در طول آزمایش معنی دار نبود، با این حال میانگین افزایش وزن روزانه بره ها در ماه اول، دوم و سوم آزمایش بین تیمارها تفاوت معنی داری (0.05>P) داشت. راندمان، وزن و طول لاشه، سطح مقطع و ضخامت چربی راسته تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. همچنین بره هایی که به ترتیب یک و دو ماه تحت چرا قرار داشتند، بیشترین وزن ران را به خود اختصاص دادند و این اختلاف با بره های تغذیه شده با جیره پروار معنی دار بود (0.05>P). وزن پیش سینه + قلوه گاه نیز در تیمار یک ماه چرا نسبت به سایر تیمارها به طور معنی داری بیشتر بود (0.05>P).
سعید احدی؛ حسن درمانی کوهی؛ نوید قوی حسین زاده
چکیده
در این آزمایش 1032 قطعه جوجه بلدرچین‌ژاپنی در قالب طرح آماری کاملاً تصادفی شامل 4 تیمار و هر تیمار در 3 تکرار به واحدهای آزمایشی اختصاص یافتند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1- جیره با غلظت پایین مواد مغذی (در سطح 95 درصد پیشنهاد (1994) NRC)، 2- جیره با غلظت در سطح پیشنهاد (1994) NRC و 3، 4- به ترتییب جیرههای با غلظت 5 و 10 درصد بیشتر از سطح پیششنهادی ...
بیشتر
در این آزمایش 1032 قطعه جوجه بلدرچین‌ژاپنی در قالب طرح آماری کاملاً تصادفی شامل 4 تیمار و هر تیمار در 3 تکرار به واحدهای آزمایشی اختصاص یافتند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1- جیره با غلظت پایین مواد مغذی (در سطح 95 درصد پیشنهاد (1994) NRC)، 2- جیره با غلظت در سطح پیشنهاد (1994) NRC و 3، 4- به ترتییب جیرههای با غلظت 5 و 10 درصد بیشتر از سطح پیششنهادی (1994) NRC. افزایش در غلظت مواد مغذی منجربه بهبود در افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک شد. بهترین افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک در تیمار جیره‌ای 10 درصد بیشتر از سطح پیشنهادی (1994) NRC حاصل شد. مصرف خوراک منحصراً در دوره آغازین آزمایش تحت تاثیر جیرههای آزمایشی قرار گرفت، به طوری‌که جوجه بلدرچین‌های با غلظت پایین مواد مغذی خوراک مصرفی کمتری را در مقایسه با سایر گروه‌ها از خود نشان دادند.به استثناء اوزان نسبی ران، پانکراس و سنگدان، سایر صفات مرتبط با لاشه تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند. غلظت مواد مغذی جیره روی خصوصیات منحنی رشد جوجه بلدرچین‌های ژاپنی تاثیر‌گذار بود، به طوری‌که افزایش در غلظت منجر به افزایش در وزن بلوغ و ثابت نرخ رشد تخمینی توسط مدل رشدی گمپرتز شد که مؤید نتایج محققین قبل در خصوص ارتباط مستقیم بین اثرات محیطی با خصوصیات منحنی رشد جوجه بلدرچین‌های ژاپنی است. لذا، به دلیل تاثیرپذیری منحنی رشد از شرایط تغذیهای متفاوت، بررسی بیشتر روی منحنی‌های رشد جوجه بلدرچین‌های پرورش یافته در شرایط تغدیه‌ای خاص به منظور انتخاب بهترین دام‌های مولد پیشنهاد می شود.
هوشنگ لطف الهیان؛ سید عبدا... حسینی
چکیده
به منظور بررسی عملکرد و خصوصیات لاشه سه آمیخته تجاری جوجه گوشتی (A, B, C) با چهار برنامه تغذیهای مختلف آزمایشی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی انجام شد. چهار برنامه تغذیه ای مختلف در چهار مرحله مجزا، به عنوان بلوک در نظر گرفته شد. برنامه تغذیه ای اول استفاده از جیره در چهار دوره، دوم استفاده از جیره با انرژی و پروتئین بالا، سوم استفاده ...
بیشتر
به منظور بررسی عملکرد و خصوصیات لاشه سه آمیخته تجاری جوجه گوشتی (A, B, C) با چهار برنامه تغذیهای مختلف آزمایشی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی انجام شد. چهار برنامه تغذیه ای مختلف در چهار مرحله مجزا، به عنوان بلوک در نظر گرفته شد. برنامه تغذیه ای اول استفاده از جیره در چهار دوره، دوم استفاده از جیره با انرژی و پروتئین بالا، سوم استفاده از جیره به صورت پلت و چهارم استفاده از جیره با انرژی و پروتئین پایین بود. در هر مرحله سه آمیخته تجاری (تیمار) در چهار تکرار در سالنهای مجزا بر روی 2000 قطعه جوجه گوشتی به مدت 42 روز مورد بررسی قرار گرفتند. در هر مرحله مدیریت پرورش نیز برای هر سه سویه مشابه بود. در تمامی مراحل در طول آزمایش، افزایش وزن، خوراک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل غذایی و درصد تلفات، میانگین وزن بدن، شاخص تولید و خصوصیات لاشه (درصد لاشه، سینه، ران و چربی محوطه بطنی) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد در کل، سویه B بالاترین و سویه C پایینترین میانگین افزایش وزن بدن و خوراک مصرفی را داشت (05/0>P). استفاده از برنامه تغذیه ای جیره ها به صورت پلت بیشترین و جیره چهار دوره کمترین میانگینهای افزایش وزن روزانه و خوراک مصرفی را به خوداختصاص دادند، جیرههای با انرژی و پروتئین پایین و پلت بیشترین و جیره با انرژی و پروتئین بالا کمترین میانگین وزن بدن را نشان دادند (05/0>P). جیره با انرژی و پروتئین بالا بیشترین و جیره چهار مرحلهای کمترین درصد ماندگاری را داشتند (05/0>P). سویه B بیشترین و سویه C کمترین مقدار شاخص تولید را به خود اختصاص دادند (05/0>P). همچنین در مورد اثر برنامه تغذیهای، جیره با انرژی و پروتئین بالا و جیره پلت بیشترین و جیره چهار مرحلهای و جیره با انرژی و پروتئین پایین کمترین مقدار این شاخص را داشتند (05/0>P). اثر سویه بر درصد لاشه، سینه و چربی حفره بطنی معنیدار بود و سویه B بالاترین و سویه C کمترین درصد لاشه و سینه را به خود اختصاص دادند (05/0>P). اثر برنامه تغذیهای بر درصد لاشه معنیدار بود. جیره با انرژی و پروتئین بالا، بیشترین و جیره با انرژی و پروتئین پایین، کمترین درصد لاشه را موجب شدند (05/0 >P).
سلیمه یزدانی؛ زربخت انصاری؛ حمید دلدار؛ سید علی جعفرپور؛ سارا بهشتی
چکیده
این پژوهش به منظور ارزیابی استفاده از سطوح مختلف ژل آلوئهورا و آنتیبیوتیک نئومایسین بر عملکرد، ویژگیهای لاشه، کیفیت گوشت و بعضی فراسنجه های خونی جوجههای گوشتی انجام شد. تعداد 180 قطعه جوجه گوشتی نر راس (308)، در قالب طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار، سه تکرار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار استفاده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: تیمار ...
بیشتر
این پژوهش به منظور ارزیابی استفاده از سطوح مختلف ژل آلوئهورا و آنتیبیوتیک نئومایسین بر عملکرد، ویژگیهای لاشه، کیفیت گوشت و بعضی فراسنجه های خونی جوجههای گوشتی انجام شد. تعداد 180 قطعه جوجه گوشتی نر راس (308)، در قالب طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار، سه تکرار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار استفاده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: تیمار شاهد (بدون افزودنی)، سطوح مختلف 5/1، 2، 5/2 درصد ژل آلوئهورا و آنتیبیوتیک نئومایسین (2/0 گرم در کیلوگرم جیره) بودند. خوراک مصرفی، افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی، برخی از خصوصیات لاشه، فراسنجههای خونی و خصوصیات فیزیکی و شیمیایی گوشت اندازه گیری شدند.در دوره پایانی و کل دوره به ترتیب، جوجههایی که تیمارهای2 ، 5/2 و 2 درصد ژل آلوئهورا دریافت کرده بودند کمترین مصرف خوراک و در دوره رشد، بیشترین افزایش وزن را از خود نشان دادند. همچنین، ضریب تبدیل در دوره پایانی و کل دوره در تیمار 2 درصد ژل کاهش معنیداری داشت (05/0>P). بیشترین مقدار وزن نسبی قلب مربوط به تیمار 5/1 درصد ژل بود. در شش هفتگی، تیمارهای نئومایسین، 2 و 5/2 درصد ژل، کمترین غلظت کلسترول پلاسما و LDLرا داشتند (05/0>P). بیشترین ماده خشک در بافت عضله سینه مربوط به تیمار 2 درصد ژل و بیشترین پروتئین مربوط به تیمارهای مکمل شده با ژل آلوئهورا و نئومایسین بود (05/0>P). افزودن 5/2 درصد ژل آلوئهورا به جیره به طور معنیداری ماده خشک و چربی ران را افزایش داد (05/0>P). تیمار 5/1 درصد ژل آلوئهورا دارای بیشترین سختی بافت ران و تیمار 5/2 درصد ژل دارای بیشترین بههمپیوستگی و الاستیسیته بود (05/0>P). بر اساس نتایج آزمایش حاضر، اگرچه افزودن ژل آلوئهورا به جیره جوجههای گوشتی تاثیر مثبتی بر ویژگی فیزیکی گوشت نداشت ولی موجب بهبود کیفیت شیمیایی گوشت و صفات عملکردی شد.
سمیه منصورزاده؛ سمیه سالاری؛ محمد بوجارپور؛ محسن ساری؛ مسعود قربانپور نجف آبادی
چکیده
این آزمایش، به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف عصاره گیاه دارویی پنیرک بر عملکرد، خصوصیات لاشه و برخی فراسنجههای ایمنی و خونی جوجههای گوشتی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 16 واحد آزمایشی شامل 4 تیمار و 4 تکرار و در هر تکرار 11 قطعه جوجه انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه (کنترل) و سطوح مختلف عصاره پنیرک (1/0، 2/0 و 3/0 درصد جیره) بودند. ...
بیشتر
این آزمایش، به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف عصاره گیاه دارویی پنیرک بر عملکرد، خصوصیات لاشه و برخی فراسنجههای ایمنی و خونی جوجههای گوشتی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 16 واحد آزمایشی شامل 4 تیمار و 4 تکرار و در هر تکرار 11 قطعه جوجه انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه (کنترل) و سطوح مختلف عصاره پنیرک (1/0، 2/0 و 3/0 درصد جیره) بودند. خوراک مصرفی و اضافه وزن بصورت هفتگی ثبت شد. در 25 و 32 روزگی، گلبول قرمز خون گوسفندی (SRBC) به 2 پرنده از هر تکرار تزریق شد. در 32 و 39 روزگی، خونگیری جهت تعیین عیار آنتیبادی ضد SRBC انجام گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که در طول دوره آزمایش، عصاره پنیرک بر افزایش وزن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک و خصوصیات لاشه معنیدار نبود (05/0<P). اما تفاوت معنیداری بین تیمارهای آزمایشی در ارتباط با فراسنجههای ایمنی مشاهده شد (05/0>P). بطوریکه در 32 روزگی بیشترین عیار آنتیبادی ضد SRBC در تیمار 3/0 درصد و در 39 روزگی بیشترین عیار در تیمار 2/0 و 3/0 درصد مشاهده گردید. افزودن عصاره پنیرک، کاهش معنیدار غلظت کلسترول، تری گلیسرید، HDL و LDL خون را موجب گردید (05/0>P). بیشترین درصد سلولهای ائوزینوفیل در تیمار 3/0 درصد و کمترین درصد هتروفیل و نسبت هتروفیل به لنفوسیت در تیمار شاهد مشاهده شدند (05/0>P). با توجه به نتایج این پژوهش به نظر میرسد که سطوح مختلف عصاره پنیرک نتوانسته فراسنجههای عملکردی را تحت تاثیر قرار دهد ولی این عصاره در جیره توانسته سیستم ایمنی پرنده را تحت تاثیر قرار دهد.
